Më e çmuar se vetë jeta

/̵͇̿̿/'̿̿¯̿̿¯̿̿ 2

-Anakhonta? Seriozisht? Një grua me një emër të tillë arriti ta marrë atë diamant para nesh? - Vin'nila ende nuk ishte duke e besuar se gjithë ai entuziazëm që përjetoi ishte i rremë, -Si do t'ia bëjmë tani? Ajo ka diamantin. Të vjedhësh një diamant prej një muzeu është e thjeshtë, por të vjedhësh diamantin prej një hajduti është pak e vështirë.

-Të ta kujtoj se të njëjtën gjë the edhe për ta marrë nga muzeu. Më beso, do të jetë sërish e thjeshtë. Ajo dëshiron që ne ta ndjekim, dhe atë do të bëjmë. Nëse nuk do t'i interesonim, nuk do të na tregonte kurrë se ajo kishte Travenierin e vërtetë. Ajo po kurdis diçka dhe ne do ta zbulojmë së shpejti, - mbushi një gotë me ujë dhe e piu qetësisht duke mos e hequr vështrimin nga Vin'nila.

-Ende nuk e kuptoj se pse do të dorëzohesh tek ata, kur nuk je ti ai që ke vjedhur Travenierin Blu, - ishte konfuze për mendimet e fshehta të tij.

-Mos u shqetëso! Do të flasim për këtë pasi të arrestohemi. Do të kemi plot kohë në qeli, - buzëqeshte duke parë reagimet e saj.

-Shpresoj se gjithçka të kesh në kokë, të mos na mbajë gjithë jetën aty brenda. Herën e fundit që u arratisëm, e bëmë për një javë. E kupton se është shumë e mërzitshme të rrish një javë aty brenda? - iu bashkua të qeshurës që dhe ai po bënte. Tingëllonin të çuditshme ndonjëherë fjalët e tyre, për sa kohë që vetëm ata e dinin se për çfarë ishin duke folur.

Edhe pse jo shumë larg, koha për të shkuar në Uashington sërish, kërkonte periudhën e vet të ditës. Forcat e policisë ishin shpërndarë në të gjithë vendin për të gjetur Uardenin dhe diamantin dhe ndoshta do ta kishin më të thjeshtë për t'iu rënë në sy atyre.

Para se të hynin në qendrën e qytetit, aty ku ndodhej dhe muzeu Smithsonian, Elois i gjurmoi duke arritur kështu në ndjekjen e tyre.

-Ata janë prapa nesh! A nuk duhet të na kapin? Pse vazhdon t'iu largohesh?

-Vin, nuk duhet ta dinë se dorëzimi ynë do të jetë i qëllimshëm. Pasi Deret do të na dorëzojë në polici, do të ndihet krenare për lëvdatat që do të marrë nga rajoni i policisë. Do të jetë pak e zënë me to, gjatë kohës që unë të shpjegoj planin, - ishte duke bërë lojë fjalësh dhe lojë garash në ato momente dhe të dyja po i shijonte vërtet shumë.

-Pse nuk ma thua planin që tani?

-Vin, e ke dëgjuar atë shprehjen që thotë gënjeje veten derisa ta besosh gënjeshtrën si të ishte e vërtetë? Ne supozohet të mos kemi një plan. Planin supozohet ta krijojmë në qeli. Kjo është e bukura e gjithë planit. Po filloj ta besoj se kemi humbur dhe të them të drejtën, nuk po më pëlqen aq shumë saç prisja ta pëlqeja, por gjithsesi do të më duhet të duroj për sa kohë kjo është pjesë e planit tim, - ishte shumë afër muzeut. Ndaloi makinën, hapi derën dhe doli prej saj duke e lënë Vin'nilën nën njëmijë pyetje.

-Ku po shkon? Çfarë duhet të bëj? Luvern! - më kot thërriste, pasi ai kishte hyrë brenda muzeut tashmë.

Sërish në ato korridore. Ndonjëherë ndihej i fyer se si e vizitonte aq shumë herë atë vend, dhe kurrë nuk e kishin mirëpritur. Vuri syzet e diellit, shtrëngoi dhe njëherë kollaren dhe ndaloi përpara rojeve që qëndronin para zyrës së zotit Bunch.

-Kam lënë një takim me zotin Bunch para disa orësh, - iu drejtua rojeve, duke shpresuar që të mos e njihnin.

Ata heshtën për disa minuta dhe ai nuk po merrte asnjë përgjigje. Gjithçka që po priste, ishte që të mos ishte bërë aq i njohur ende.

-Më mirë po largohem! - ktheu kokën dhe u bë gati t'ia fuste vrapit kur ndjeu dorën e njërit prej tyre, t'i prekte supin.

-Zoti Bunch nuk ndodhet në zyrë për momentin, por mund ta prisni brenda. Urdhëroni! - hapi derën që të mund të lejonte të ftuarin brenda.