Më e çmuar se vetë jeta

/̵͇̿̿/'̿̿¯̿̿¯̿̿ 8

Uashingtoni ishte një vend ndryshe nga dukej. Përveç madhështisë së tij, kishte njerëz të ndryshëm, mendonin që e njihnin njëri-tjetrin dhe se kishin informacione të mjaftueshme. Për Anakhontën vetëm dikush kishte një rëndësi aq të madhe për të, sa të mundohej të njihte çdo detaj rreth saj.

Gjithçka që ishte duke bërë në ato momente ishte pritja. Pritja për Uardenin që të shfaqej sërish. Por nuk po shpresonte shumë. Ndaj duhet të kalonte në një tjetër plan.

-Anakhonta, mos gaboj! Gëzohem që po të shoh. Më lejo të të them se vërtet nuk dukesh si rivale e Uardenit.

-E shoh që ju ka treguar për mua, - u afrua duke pritur të dëgjonte një arsye se pse kishte ardhur.

-Të them të drejtën nuk ishte Uarden ai që më drejtoi tek ti. Mos më nënvlerëso! Arrij të të gjej, pa marrë informacion nga të tjerët, - u mundua që ta bënte të kuptonte se kishte ardhur për të biseduar.

-Dëgjova se nuk je më në një pozicion të mirëfilltë në rajonin e Uashingtonit. Atëherë pse je këtu? Nuk mendoj se planifikove të më marrësh prej këtush, - nuk ishte e sigurt se pse kishte ardhur pikërisht aty dhe e vetme, në të kundërt do të ishte duke vepruar ndryshe.

-Besoj se kuptohet më së miri që nuk kam ardhur të të arrestoj, - ngriti duart si të donte të dorëzohej, -Duket qartë, apo jo? S'kam përforcime, as armë. Të paktën e di vlerën tënde. Nëse mendoje se kisha ardhur që të të merrja, vërtet nuk e vlerëson veten.

Thjesht po dëgjonte fjalët e saj dhe vazhdonte ta vështronte. Nuk e kishte parë kurrë drejtpërdrejt, por kishte dëgjuar mjaft për reputacionin e saj.

-Nuk të njoh, Anakhonta. As ti nuk dëshiron të të njohin për sa kohë që fsheh identitetin tënd. Po të mos ishte për Diamantin e Shpresës, nuk do të të kisha njohur kurrë dhe nuk do të kisha dëgjuar për ty. Nuk je profesioniste e Uashingtonit, apo jo? Përndryshe do të ishim ndeshur kohë më parë, - nuk priste ndonjë reagim specifik nga ajo. Thjesht kërkonte që t'i tregonte se nuk do të ishte aq e lehtë për asnjë anë.

-Ja vlen për Travenierin Blu, apo jo? - u afrua drejt tavolinës dhe mori gotën me ujë. Ktheu qafën, duke i lënë të qartë se s'kishte kohë për humbje kohe me ish-police, -Nuk po e kuptoj qëllimin tënd, vërtet. Nëse ke ardhur për të marrë informacion rreth Uardenit, nuk do të mësosh asgjë. Përveç faktit se nuk shpërndaj thashetheme për rivalët e mi, për sa kohë Uarden i qëndron besnik bisedës sonë, nuk kam pse të tregoj asgjë. Më lejo të të them se ke ardhur në vendin e gabuar. Besoj se nuk e ke takuar më atë njeri të ngathët që qëndron në krye të muzeut pa asnjë arsye, që prej asaj dite. Ai ka një peshk të madh në dorë.

-Kam ardhur të të them se nuk ke për ta arritur atë që kërkon, sikurse Uarden. Nuk jeni as të parët as të vetmit që keni kaluar në këtë muze për Diamantin e Shpresës. Të gjithë kanë përfunduar pa asnjë rezultat. Erdha të të paralajmëroj sa je në kohë.

Buzëqeshi në mënyrë ironike dhe u kthye sërish për të parë vështrimin e saj.

-Quaje si të duash e dashur, luftë për pushtet apo për mbijetesë? Doja të të thoja se besoj se i mban mend mirë personat që kanë qenë në kërkim të këtij diamanti. Nuk mbaj mend të ketë hequr dorë asnjëri prej tyre, derisa e kanë marrë ose derisa mallkimi ka vepruar mbi ta. Për mendimin tim legjenda rreth mallkimit është false. Nuk qëndron tek mallkimi që mund t'i këtë bërë hyjnia këtij guri të çmuar. Por tek fakti që një person e zotëron atë diamant. Për sa kohë që dikush të këtë një nga diamantët më me vlerë dhe më të kërkuar në botë, do të jetë pikësynimi i shumë të tjerëve, të cilët do ta sulmojnë për ta pasur atë diamant. Sa keq po më vjen! - mori pallton nga cepi i karriges dhe u bë të dilte prej shtëpisë së saj, - Me kaq besoj se e mbyllëm këtë bisedë zonjushë. Kam edhe unë çështjet e mia dhe jetën time si gjithë të tjerët, apo jo?