Më e çmuar se vetë jeta

/̵͇̿̿/'̿̿¯̿̿¯̿̿ 22

Kishte kohë që priste mëngjesin. Makthet dhe ëndrrat paralajmëruese nuk e kishin lënë të qetë edhe në gjumë. Vendosi të ngrihej sapo zbardhi, për ta përfunduar atë punë njëherë e mirë. Kishte dyshime. Hodhi në kurriz çantën dhe nxitoi të dilte. Ishte e pasigurt për atë që kishte vendosur të bënte. Po ndihmonte rivalët e saj, të cilët e kishin refuzuar disa herë, por e dinte mirë se gjithçka po bënte, ishte për hir të Henleit.

Nuk kishte fjetur gjatë gjithë natës duke menduar rreth asaj që kishte thënë. Ishte vërtet budallallëk. Nëse shtëpia do të ishte djegur, do të ishte marrë vesh nga çdo institucion, përfshirë policinë e atij vendi. Tani do t'i duhej të kurdiste diçka të re për një ditë të re, pasi nata e shkuar nuk i erdhi në dobi të çastit. Nuk e dinte se si kishte pritur me orë të tëra, por ishte i sigurt që nuk do të priste asnjë minutë më shumë. U ngrit nga krevati, duke shkaktuar një dridhje të pllakave me shputë.

-Qenke zgjuar herët, - dëgjoi zërin e saj dhe ktheu kokën për ta parë. Dukej të ishte e rraskapitur. Kishte kohë që nuk bënte një gjumë të tillë.

-Nuk mund të prisja. Ti më njeh shumë mirë Vin'nila. Nuk do të prisja Diellin t'i zinte vendin Hënës për të nisur nga mendimet. Sot është një ditë e madhe. Kështu shpresoj. Duhet të kontaktojmë me Anakhontën sa më parë. Shpresoj që edhe ajo të jetë në anën tonë pas së gjithash. Për sa kohë ajo nuk e dinte që Henlej ishte vëllai yt, besoj se gjithçka mes tyre ka qenë e vërtetë. Ndaj do të bënte gjithçka për ta rifituar atë, a nuk mendon edhe ti kështu? - gjithçka që thoshte, i drejtohej fytyrës së saj të përhumbur që shihte vazhdimisht të njëjtën pjesë të murit.

-Po! Le të shpresojmë! - dukej sheshit që nuk ishte me këmbë në tokë në ato momente. Reagimet e saj ishin të shkurtra dhe të prera, si të jepte mendim për diçka të pavlerë.

-Atëherë, të bëhet si themi ne, - këtë e përmendte shpesh. I pëlqente ta besonte më shumë se ta thoshte.

Dëgjuan sërish hapa të ngadaltë të vinin drejt qelisë së tyre. Ishin mësuar me atë tingull tashmë, ndaj nuk ishte asgjë e re për ta.

-Luvern Uarden dhe Vin'nila, keni vizitorë, - nxitoi t'iu jepte lajmin. Nuk kishte kohë për më shumë, ndaj hapi qelinë dhe bashkë me një punonjës tjetër të policisë mori Uardenin dhe Vin'nilën për t'i çuar në dhomën e takimit.

-Thua të jetë Henlej? - po shpresonte të ishte ai, por nga ana tjetër ndihej sikur nuk do ta shihte më kurrë. I dukej sikur ishte larguar tutje pa kthim pas.

-Të shpresojmë, - e dinte shumë mirë se ishte e pamundur ta shihte pikërisht atë të ulur në atë tavolinë, ndaj nuk po motivohej në masë të tepërt. Thjesht kërkonte të ishte diçka që do t'ia vlente.

Pasi kaluan disa nga korridoret e atij vendi, para syve të tyre u shfaq një dhomë e madhe me disa tavolina dhe karrige rreth tyre, në të cilat ishte e qartë që uleshin ata që kishin lënë një takim me një nga të burgosurit. Vendi ishte i rrethuar nga sigurime, duke mos përmendur kamerat që ndodheshin në çdo qoshe të mundshme, duke bërë të mundur të mos fshihet asnjë insekt i vogël që sillej herë-herë vërdallë.

Dhe pikërisht në njërën nga ato tavolina, panë atë. Nuk ishte e para që prisnin, por padyshim ishin në kërkim të një kontakti me të prej kohësh. U ulën pranë saj, duke i lënë hapësirë të niste bisedën.

-Pra, ja ku jemi, - tha si me gjysmë zëri. Ai lloj takimi ishte bërë disa herë.

-Këtu! - po priste të shpjegonte arsyen pse kishte ardhur.

-Nuk isha e sigurt nëse duhet ta provoja sërish, por ja ku jam. Prapë para jush, duke iu kërkuar për bashkëpunim. Këtë herë në ndihmë të planit tuaj, - duhet të dilte drejt e në temë.