Më e çmuar se vetë jeta

/̵͇̿̿/'̿̿¯̿̿¯̿̿ 39

-Jam kureshtare të di se si arrite ta mbaje të fshehtë nga ne se si Bemniani nuk ishte armiku ynë, - ishte ende e inatosur, por i duhet të mendonte për të tjera gjëra. Ndërkohë që ecnin të humbur mes një vendi të panjohur si ai, mundoheshin të jepnin shpjegim për gjithçka kishte ndodhur.

-Epo, e para, nuk ishte aq e vështirë, dhe e dyta, asgjë nuk ishte planifikuar në këtë mënyrë. Gjithmonë kur ti flisje me Henlein, unë zhdukesha për të takuar Bemnianin dhe për të vazhduar me planin dhe rrjedhën e tij. Nëse e shihni jemi në mes të askundit, - Uardeni, përveçse i frikësuar se pas së gjithash nuk do të gjente gjë në atë vend, ishte i emocionuar për të qenë njeriu i parë që e shikon atë gur pas kaq shumë shekujsh.

-A ka ndonjë gjë tjetër që nuk e dimë? - duhet t'iu jepnin fund sekreteve, apo të tjera informata që nuk mund të quheshin të tilla.

-Fillimisht më lejo të të them se më dukesh shumë e ftohtë këto ditë. Ka ndodhur ndonjë gjë? - nuk kishte asgjë për të shmangur, por ndonjëherë bëhej vërtet kureshtar.

-Jo, - ishte ende para tyre dhe ecte ku të mundej, vetëm për ta kaluar gjithë këtë njëherë e mirë.

-Atëherë në lidhje me pyetjen... Nuk kam asgjë për të shtuar. Ajo çka ka rëndësi është të gjejmë atë shpellë dhe të shpëtojmë njëherë e mirë. Marrim diamantin dhe ia mbathim, - ishin shumë afër mrekullisë, ose shumë afër dështimit.

Ata thjesht e injoruan faktin se ai kishte kaq shumë shpresë se do të arrinte diçka. Iu dukej sikur po e bënin të gjithën për argëtim, dhe se nuk kishin një qëllim të saktë për të cilin kishin shkuar në atë vend. Para se të mendonin më shumë se kaq, dëgjuan sërish hapa të vinin drejt tyre. Por këtë herë më të shpejtë dhe më të rëndë.

-Qetësi! Po vjen dikush, - u kthye për t'u siguruar.

-Ose diçka, - pas kësaj vazhdoi rrugën si të mos i interesonte fare se çfarë mund të dilte nga momenti në moment, -Unë po shkoj të gjej diamantin. Paçi fat!

-Bemnian, prit! - e kapi për krahu dhe priti derisa të shfaqej sërish dikush. Skena të tilla po fillonin të bëheshin të zakonshme për ta. Pas disa minutash qetësi, filluan të mos dëgjonin më asnjë lëvizje.

-Do ketë qenë ndonjë kafshë e egër. Më mirë vazhdojmë, - para se të largoheshin dëgjuan një zë të vinte nga drejtimi që dëgjoheshin lëvizjet pak më parë.

-A mund të më ndihmojë dikush me këtë? Është shumë e rëndë! - u ul i rraskapitur nëpër gjethet e gjelbëra që kishin rënë në tokë.

-Henlej! - brohoriti dhe vrapoi drejt tij e lumtur, për ti dhuruar një përqafim. -Më kishte marrë shumë malli. A je mirë?

-Edhe mua Vin. Edhe mua. Përveç faktit se m'u desh një fuqi e tërë për ta sjellë këtë deri këtu. A mund ta di pse është kaq e rëndë kjo kasafortë kur brenda ka diçka shumë më të lehtë? - iu drejtua Anakhontës, e cila nuk ishte e sigurt se si duhet të vepronte në ato momente.

-Që të mos arratisesh dot me të, por mesa shoh unë, ja ke dalë mbanë, - u afrua gjithashtu për një përqafim.

-Kush është ky tipi që e duan kaq shumë? - iu drejtua Uardenit.

-Nuk ka rëndësi se kush është, por se çfarë ka arritur të marrë, - i entuziasmuar shkoi pranë Henleit për ta përgëzuar për punën e kryer.

Ajo u përkul për të vendosur fjalëkalimin e kasafortës, për ta hequr qafe atë kuti të rëndë dhe për ta parë edhe njëherë Tavernierin, pas kaq shumë kohësh. Hapi derën e vogël me kujdes, dhe pa se si një diamant si ai mbartte po të njëjtin shkëlqim si më parë pas gjithçkaje që kishte kaluar.