Më e çmuar se vetë jeta

/̵͇̿̿/'̿̿¯̿̿¯̿̿ 14

-Më vjen keq për dje, - ndihej i turpëruar. Nuk e dinte pse Venerës i duhej të largohej në momentin kur ishin gati të takonin Vin'nilën dhe Uardenin.

-Ta thashë njëherë Henlej, nuk ka problem! Do të kemi plot raste të tjera për ta takuar. Tani duhet të fokusohemi në atë që po bëjmë dhe duhet të bëjmë. Sot është dita jonë! - ishte i lumtur që më në fund kishte ardhur momenti për të marrë atë që dëshironte. Kishte kaq shumë kohë që priste. Kishte kaluar pothuajse një muaj që nga tentativa e tyre e parë, gjë që iu dukej tmerrësisht shumë larg. Në Uashington, gjithçka ishte kaq e thjeshtë për ta, pasi ishin të njohur me çdo gjë që iu nevojitej, ndërsa aty ku ndodheshin tani nuk mund të përdornin as gjuhën e tyre.

-Ke të drejtë Uarden! Ke të drejtë! Atëherë unë po vij me ju, - u bë të hynte, por ndjeu një dorë t'i prekte supin nga pas.

-Nuk ke pse e bën Henlej. Do t'ia dalim. Nuk dua të të rrezikoj edhe ty. Do të jemi mirë vetëm ne të dy. Të premtoj! - i dhuroi një përqafim të fundit, para se të hynte në atë që ata e quanin dhoma e fatit, pasi në atë dhomë qëndronte pikërisht fati i tyre.

-Si të thuash ti Vin'nila, - i ledhatoi flokët dhe i buzëqeshi.

-Na prit Henlej! Do të kthehemi shpejt, - i shtrëngoi fort dorën dhe pasi u shkëput prej tij, vazhdoi të ecte në drejtim të kundërt. Ishte e sigurt se diçka do të ndodhte atë ditë. E mirë apo e keqe, mezi po priste të shihte rezultatin.

Ashtu siç e parashikuan, tempulli ishte i mbushur nga njerëz të ndryshëm, të gjithë aty për të njëjtin qëllim. Përveç tyre. Ai tempull ishte po aq i thjeshtë, edhe misterioz, ndaj do të kishin vërtet një punë të madhe për të bërë.

Pa u vënë re, kaluan anash turmës, ndërkohë që njerëzit kryenin ritet dhe lutjet me sy mbyllur. Për fatin e tyre të mirë apo të keq, prifti nuk ndodhej aty. Thjesht po shpresonin që të mos shfaqej në katin tjetër për t'iu prishur punë.

-Vin! Shpejt, pas meje! - ngjiti me të shpejtë, por pa zhurmë shkallët e holla dhe të paqëndrueshme, që nga momenti në moment mund t'i zbulonin.

Hapi me kujdes derën e vogël, që më shumë i ngjante një dritareje të vogël në tavan, por e gjitha e drunjtë, duke përfshirë këtu edhe që nuk kishte asnjë pjesë prej qelqi apo transparente. Në anën e djathtë të saj, ndodhej një dryn i vjetër që kishte filluar të ndryshkej. Ishin me fat që mungonte çelësi i drynit, dhe ai ishte i hapur. Ky ishte një lajm për ta, që nuk do të ishin të vetëm në katin e dytë dhe se dikush ishte duke i pritur, ose thjesht nuk kishte asnjë rëndësi të madhe mbi atë kat, për të qenë i mbyllur.

Tashmë ndodhej në atë kat. Uli kokën për të parë Vin'nilën dhe i zgjati dorën për ta ngritur sa më shpejt. Ishte gati të vazhdonte, kur ndjeu një dorë ta tërhiqte prapa një kollone të madhe të zbukuruar me lule shumëngjyrëshe.

-Ki kujdes! - e qortoi, -Shiko! - drejtoi gishtin nga prifti që ishte duke përgatitur një tabaka prej bronzi, me gjithçka që nevojitej gjatë një lutjeje, -Nuk jemi vetëm!

-Nuk e pashë! - iu kthye i nervozuar.

-Pikërisht! Duhet të jemi më të kujdesshëm. Nuk do të na pëlqente asnjërit prej nesh prishja e gjithë këtij plani, - vazhdonin të qëndronin prapa kollonës, duke pritur për momentin e duhur për të dalë.

-Sh-sh-sh! Po vjen! - e paralajmëroi i shqetësuar.

-Mos! - psherëtiu si të kishte parë diçka të tmerrshme, -Harruam të mbyllnim derën! - u bë të dilte, por nuk e lejoi.

-Vin, vërtet mendon se do ta kuptojë vetëm se dera është e hapur? Është i vjetër! Me shumë siguri ka harruar që e mbylli, - pasi tha këto ndjeu dorën e saj t'i prekte buzët për ta ndaluar të fliste.