Më e çmuar se vetë jeta

/̵͇̿̿/'̿̿¯̿̿¯̿̿ 31

-Mezi po pres ta takoj sërish pas kaq shumë vitesh, - edhe pse kishte frikë se plani i tyre nuk do të funksiononte, kënaqësia që ndiente kur merrte përsipër një adrenalinë të tillë, e bënte të mendonte se ishte duke luajtur me jetën e tij.

-Nuk kam për të të kuptuar kurrë Luvern, - buzëqeshi dhe i hodhi një vështrim qesharak, si të donte të ngushëllonte veten për këtë.

-Anakhonta nuk do të na zhgënjejë. Jam i sigurt për këtë! - kishin kaluar shumë vështirësi dhe kjo e bënte të dyshonte, por aftësitë e saj nuk e lejonin një gjë të tillë. Dukej të ishte e vendosur, dhe ata e dinin shumë mirë që ajo kishte fituar në zinxhir, ndaj do të fitonte sërish. Por këtë herë ishin së bashku. Kjo? Një avantazh i madh. -Duhet të qëndrojmë këtej rrotull. Nëse ka nevojë për ndihmë duhet të jemi të aftë të shkojmë sa më shpejt pranë saj. Nuk dua të rrezikoj, -bëri një hap para për të hyrë në hotel.

-Mos je çmendur gjë? Do të qëndrojmë në të njëjtin hotel? Luvern, a nuk supozohet që Bemniani të mos e dijë që ndodhesh këtu? - ndonjëherë nuk i pëlqente rreziku. Jo ai lloj që Uarden ndërmerrte.

-Mos përhap panik Vin'nila. Thjesht do të qëndrojmë këtu për të siguruar që gjithçka do të shkojë sipas planit dhe se Anakhonta është vërtet në anën tonë, - vazhdoi të ecte përpara, ndërkohë që ajo e ndiqte duke u munduar ta ndalojë.

-A nuk ishte pikërisht ti ai që pak minuta më parë the se kishe besim tek ajo dhe se duhet të kishim? - ishte kompletisht e konfuzuar. Ai kishte vendosur të ishte sa më satirik të mundej.

-E vërtetë. Por thashë edhe se kemi dyshime. Në një plan të mirë dyshimet duhet të shumëzohen me 0. Ose pjesëtohen. Zgjidhe ti. Sepse tek e fundit nuk e njohim sa duhet, apo jo? Edhe Henlej që mendonte se e njihte, rezultoi të dinte të kundërtën rreth saj. Sa e komplikuar është jeta, - tashmë ndodhej në korridorin e ngushtë të atij hoteli. Dukej sikur ishte një vend i mbyllur. Por në fund të atij korridori ndodhej një botë më vete. Një hapësirë aq e madhe, sa mund ta krahasoje me një qytezë. Do ta kishin të vështirë të gjenin atë për të cilën po kërkonin. -Askush nuk duhet ta dijë që jemi këtu. Dhe kur them askush, përfshihet edhe Anakhonta, -hodhi një vështrim drejt saj, -as Henlej. Mesa shoh ky vend është më i madh nga ç'e mendonim. Kjo po që do të na ndihmojë. Në gjithë këtë hapësirë, askush nuk do të na verë re. Kanë kaluar gjithë këto vite, e ndoshta Bemniani ka harruar që ekzitoj. Komike pas gjithë asaj që kemi kaluar së bashku, apo jo?

Ajo thjesht pohoi me kokë. Duhet të njihej më thellë me planin e tij, por vërtet dukej e vështirë. E ndoqi për të mësuar më shumë dhe ishte e sigurt që ajo vetë do të ishte një pjesë e mirë i atij plani, për sa kohë Bemniani nuk e njihte. Ndonjëherë kishte frikë se deri ku mund të shkonin përpjekjet e Uardenit.

Hoteli kishte formën e një U-je magjepsëse, i ndarë në 3 godina të mëdha. Në pamje të parë nuk mund ta imagjinoje se sa kate mund të kishte ai vend, apo sa njerëz qëndronin aty. Mes kësaj U-je qëndron një park i gjelbërt që ngjan me një oborr mbretëror. Në atë vend, gjithçka dukej e mundur.

-A e dije që këtë vend e drejton Bill Gates? - ishin ende në hyrje të tij, duke u munduar të zinin vend sa më shpejt.

-Luvern, je i sigurt që është momenti për shaka të tilla? - ishte e shpërqëndruar. Më shumë për faktin se nuk dinte se ku po shkelte.

-Nuk është aspak një shaka. Nuk e ka ndërtuar ai, por një kompani që ai ka blerë. A ka rëndësi kjo në planin tonë? Jo. Kështu që i kthehemi planit. Nuk është ky vend pika kryesore ku do të qëndrojmë. Thjesht do të kemi nën vëzhgim për disa kohë Bemnianin, - tashmë ishin brenda hotelit.