Een gevaarlijke vriendschap

Een gevaarlijke vriendschap - deel 1

Ik weet niet goed hoe ik beginnen moet. Op dit moment lig ik in het ziekenhuis, maar weet eigenlijk niet goed waarom. Volgens de arts die mij behandeld, heb ik een ongeluk gehad en daarbij een flinke hersenschudding opgelopen. Ik kan me hier alleen vrij weinig van herinneren. Ik neem aan, dat wanneer je een ongeluk gehad hebt dit nog wel weet, toch? Wanneer ik mijn lichaam bekijk en de vele schaafwonden en blauwe plekken op mijn lichaam zie, dan zal de arts ongetwijfeld de waarheid spreken. Ik probeer dan ook mijn hoofd leeg te krijgen in de hoop daarmee voor de geest te halen hoe ik in het ziekenhuis beland ben, maar zelfs dat lukt me niet.

Volgens de arts ben ik verzeild geraakt in een loverboy situatie waardoor ik nu dus in het ziekenhuis beland ben. Het zal wel zo zijn, maar ik weet het dus echt niet. Alhoewel ik me dat bijna niet kan voorstellen. Ik weet wel dat het zomervakantie is geweest. Die zou ik toch zeker wel beter besteden? Besteden door tijd door te brengen met mijn beste vriendinnen?

Nu heb ik dus met de arts afgesproken om een dagboek bij te gaan houden. Alles wat ik hierin opschrijf, bespreek ik dan later met de arts. Schrijven is iets wat ik altijd al graag gedaan heb, een mooi idee dus een dagboek. Misschien dat het helpt om mijn geheugen terug te krijgen, al zijn het maar losse flarden. Ik moet weten wat er gebeurd is. Hoe ben ik in deze situatie beland?

Ik heb mijn schrift voor me liggen en mijn pen in mijn hand, het lukt me alleen maar niet om te beginnen. Ik krijg geen woord op papier, alsof al mijn gedachten blokkeren. Ik moet dit oplossen, maar hoe? Ik wil weten wat er gebeurd is. Ik bedenk me dat mijn creativiteit misschien weleens mijn redding kan zijn. Waarom zou ik alleen losse flarden uitschrijven als ik ook vanuit een ander perspectief kan schrijven? Ik besluit dan ook om mijn verhaal te schrijven vanuit de kantlijn, alsof een ander mijn verhaal schrijft. In dit geval lijkt het mij de beste manier om in ieder geval maar woorden op papier te krijgen. Ik zet nogmaals mijn pen op papier en dan ineens komt er een stortvloed aan woorden. Het gaat bijna ineens als vanzelf. Ik kan niet meer ophouden met schrijven nu.