Een gevaarlijke vriendschap

Een gevaarlijke vriendschap - deel 11

Nieuwsgierig geworden besluit Anne om hem een berichtje te sturen. In het berichtje beschrijft ze heel kort iets over zichzelf en de reden waarom ze reageert. Tijdens het wachten op een berichtje terug, bijt ze zenuwachtig op haar nagels. Wat duurt het wachten lang. Zou hij het berichtje lezen? Wat zou hij van haar vinden? Wat is wachten spannend. Maar dan ontvangt ze een berichtje terug. 'O, wat zal er in het berichtje staan?', denkt ze. Ze verzamelt al haar moed en opent het berichtje om deze te kunnen lezen. Ze voelt de spanning door haar lichaam gaan, hartkloppingen in haar keel en haar handen zo ontzettend klam. Anne voelt hoe de vlinders in haar buik tekeergaan vanwege het berichtje en weet eigenlijk niet goed hoe ermee om te gaan. Om zichzelf iets te kalmeren, leest ze verschillende keren het berichtje aan zichzelf voor.

Hey Anne,

Wat lijk je me een superleuke meid zeg.

Zoals je jezelf beschrijft, klinkt fantastisch.

Een meisje zoals jij en geen vriendinnen om mee af te spreken in de zomervakantie?

Dat kan ik me niet voorstellen.

Je bent een hartstikke leuk meisje om te zien.

Ik zou het wel weten hoor.

Ik wil best een afspraakje met je plannen om lekker te hangen.

Ik kan morgen al, en jij?

-X- ik.

In eerste instantie weet Anne zich geen raad met het berichtje. 'Wat moest ze nu terug antwoorden?'. Anne vindt het spannend om direct af te spreken, ze vraagt zich af of ze dat wel kan maken. Zo snel al? Wat zouden haar ouders hier wel niet van denken? Bovendien kent Anne deze jongen niet eens, ze weet niet eens zijn naam. Ze wil eerst meer van hem weten en besluit daarom in te gaan op zijn chatverzoek.

Anne: Hoi, alles goed?

Anoniem: Jawel, en met jou?

Anne: Ja, met mij ook. Hoe heet je? Dit stond niet in je advertentie en je berichtje dat je stuurde.

Anoniem: Ik heet Remco en jij Anne toch?

Anne: Ja klopt. Hoe oud ben je?

Remco: Zeventien en jij?

Anne: Veertien.

Anne: Wat doe je graag?

Remco: Sleutelen aan mijn scooter en met knappe meiden zoals jij chillen.

Anne: Ik ben helemaal niet knap.

Remco: Vast wel toch? Heb je een foto?

Anne: Ik hou niet zo van foto's delen.

Remco: Aah toe, één voor mij?

Anne: Ik weet het niet zo goed hoor.

Remco: Er kan toch niks gebeuren? Het is maar een foto. Eéntje maar.

Anne: Oké, vooruit dan maar.

Remco: Wauw, je bent het meest knappe meisje wat ik ooit gezien heb.

Anne: Meen je dat serieus?

Remco: Zeker dat ik dat meen. Heb je zin om eens af te spreken met me?

Anne: Ik weet niet zo goed. Zo goed ken ik je nu ook nog niet.

Remco: Mooie manier om me te leren kennen dacht ik zo.

Anne: Ik weet het niet zo goed hoor.

Remco: Word je verlegen van me?

Anne: Misschien.

Remco: Gewoon samen een ijsje eten ofzo, misschien een rondje chillen op mijn scooter samen. Meer niet.

Anne: Ik weet het niet hoor.

Remco: Doe eens gek, zeg ja.

Anne: Ik weet niet of mijn ouders dat wel een goed idee vinden.

Remco: Vast wel, zeg gewoon ja. Anders zeg je toch gewoon dat je met een vriendin aan het chillen bent?

Anne: Ik denk er even over na, oké?

Remco: Niet te lang hoor. Misschien heb ik morgen ineens wel andere plannen.

Anne voelt steeds meer hoe een vreemd soort kriebel in haar buik tekeer gaat. Ergens is ze wel ontzettend nieuwsgierig naar wie die Remco nu in werkelijkheid is. Vele berichten later besluit ze uiteindelijk dan toch om af te spreken. Ze bedenkt meteen al welke leuke dingen ze dan nog meer zou kunnen gaan doen met Remco, behalve het samen een ijsje eten. Het lijkt haar wel wat om samen naar de bioscoop te gaan of naar de dierentuin, tenminste als het afspraakje bevalt. Ergens vindt Anne het wel erg spannend om zo snel al af te spreken met een jongen die ze niet of nauwelijks kent. Maar goed, wat moet je anders als voor je gevoel al je vriendinnen je in de steek laten en je ouders continu aan het werk zijn? Ze liet hierdoor toch echt niet haar zomervakantie verpesten.

Omdat Anne het spannend vindt om af te spreken met Remco, heeft ze voorgesteld om elkaar te ontmoeten in het Vondelpark van Amsterdam rond de klok van elf bij het bankje bij de grote vijver. Anne vindt het fijn dat zij voor deze eerste afspraak de plek mag kiezen om af te spreken. Ze heeft expres gekozen voor het Vondelpark. Dat is op slechts tien minuten fietsen van haar huis vandaan, mocht er iets zijn, dan is Anne snel weer thuis. In haar beleving voelt hierdoor het afspreken minder spannend, omdat ze weet dat ze in de buurt van haar huis en haar ouders is.