Gevlucht (Flikken Maastricht)

15

Voor degenen die 'een dagboek van een gevangene' niet snappen: ik heb ik hoofdstuk 10 er ook eentje gedaan en nu weer. Het is een dagboek, van een gevangene en hoe verder het verhaal is, hoe sneller je er achter komt van wie dat dagboek is.

Dagboek van een gevangene.

14:18

Vanmorgen was weer zwaar. Ik had vandaag weer een gesprek met mijn advocaat en die had gezecht dat ik er niet goed voor stond. 'Wat is er niet goed voor staan?' had ik gevraagd. Hij zei dat als ik nog verder lieg, dat het geen strafvermindering op zou leveren. Wat nou stafvermindering, geen straf. Ik ben onschuldig en als mijn advocaat dat niet eens geloofd wil ik liever een nieuwe. Mijn vriendin was vanmorgen ook weer langs geweest. Ze had gezecht dat het haar speet en dat ze er alles aan zou gaan doen om mij hier uit te halen. Geloven kon ik haar niet meer. En met een sorry is niet alles meteen goed, vind ik. Ze moet maar laten zien dat ze werkelijk om me geeft. Het is ook gedeeltelijk haar schuld dat ik hier zit, had ze gezecht. Ik snapte dat even niet. Zij heeft er toch niks mee te maken? Ik moet er achter zien te komen wie mij dit aan wil doen, maar dat kan nu niet, want ik zit hier. Alle andere gevangen zijn bodybulders en ik ben daarbij vergeleken maar een sprietje. Misschien overdrijf ik nu wel een beetje, maar hun zijn echt groot. Ik heb ook wel spieren, maar niet zoveel als hun. Ik zit hier nu alleen te zijn, in Amsterdam, in mijn cel en het is hier doodsaai. Ik verveel me de hele dag en als ik ga sporten word ik alleen maar uitgelachen. Een bewaker had tegen me gezecht dat ik ook wel vrijwilligerswerk kon gaan doen. Ik had het afgewezen, dat is niets voor mij. Ik wil weer gewoon aan het werk, zonder dat ik me hoef te vervelen. Ik zou zo graag even een moment weer buiten willen zijn, even frisse lucht, zonder al die rooklucht in te ademen. Maar het enige wat ik hier kan doen, is een beetje in mijn boekje schrijven en liggen denken aan wat ik allemaal heb meegemaakt en piekeren over wie mij dit aan wil doen. Niemand geloofd in mijn onschuld, ik zal het zelf moeten gaan bewijzen. Alles wat ik nu nog kan doen, is vertrouwen op mijn vriendin en wachten tot ik vrij word gepleit. Want alles wat ik nu zit, mag straks iemand gaan zitten, maar dan vele malen langer. Want ik zit hier onschuldig, zonder enig bewijs. Het is haar woord tegen het mijne, en ze geloven de hare.