Gevlucht (Flikken Maastricht)

8

Sorry voor het lange wachten. Ik was bezig met schrijven en kreeg toen oppeens een tweet van Angela. Ik was heb toen niet verder geschreven dus vanavond waarschijnlijk nog een deeltje!

Ik had hem losgelaten en toen kwam het ongemakkelijke moment. Hij keek me lachend aan. 'Klootzak' lachte ik nu ook naar hem. 'Ik heb je gemist Eva' zei hij. Ik keek hem verbaast aan. 'Waarom heb je me dan nooit opgezocht?' hij keek me aan. 'Omdat ik dat niet durfte, geloof me'. Ik keek hem beprijpend aan. 'Ik geloof je, echt waar. Ik heb jou ook gemist Floris. Maar je moet gaan, naar Amsterdam' hij knikte. Nu ging hij weer weg. Diep van binnen hoopte ik dat hij bleef, voor mij. Maar hij had een kind en een vrouw waarmee hij getrouwd was, dat ging hij echt niet opgeven voor mij. 'Eerst nog even praten? Bij jou?' Ik knikte instemmend. 

Van Mechels mochten we gaan. Ik, omdat ik het zwaar had vandaag. Floris, omdat het zijn laatste dag was. Nu zaten we in de auto. Het was stil, niet ongemakkelijk, maar fijn. Allebei in onze eigen gedachten, netzoals vroeger. Toen kon het thuis ook altijd heel stil zijn, maar dat was niet ongemakkelijk, niet dat we niet wisten wat we moesten zeggen, maar fijn stil, zoals het hoort. Het gevoel van zijn aanwezigheid was dan al genoeg. Toen hij vertrok was het ook geen fijne stiltes meer. Het waren kille, koude stiltes. Stiltes die niet weg gingen, die niet warm werden door zijn armen. Het was stil en leeg, netzoals mijn gevoel toen. Tot Floor kwam, toen was het alleen maar kabaal. Floor was zo'n onrustige baby. Alleen maar huilen als het haar niet aan stond. Ik heb het haar kunnen afleren en daar ben ik ook best trots op. Floor is geweldig en ze is het liefste meisje die er is. Niet omdat het mijn dochter is, ze is gewoon heel behulpzaam, aardig en ziet ook meteen als er wat met je is. Ik mag blij zijn met zo'n dochter. 'We zijn er' zei ik om de stilte te doven. We stapten uit, ik deed de auto op slot en liep naar de deur toe. Ik deed de deur open en stapte naar binnen. 'Hoe heet je kind eigenlijk?' vroeg ik uiteindelijk. 'Maarten' antwoorde hij trots. Ik kon wel kotsen, op de manier hoe hij dat zei. Ik moest me inhouden om niet sarcastisch 'Maarten' te gaan roepen. Inplaats daarvan antwoorde ik heel netjes. 'Leuke naam'. Dat vond ik nog wel aardig net. Ik had geen zin in ruzie. 'Ga je dicht bij de stad wonen? Of meer in een buitenwijk?' ik was de hele tijd degene die vragen stelde. Hij zei maar niks. Ik zag wel dat hij wat wou zeggen, maar hij zei niks. 'Buitenwijk' antwoorde hij kortaf. 'Is er iets?' vroeg ik dan ook. Hij knikte van nee. Ik keek hem vragend aan. 'Floris?' hij keek op. 'Wat is er nou met je, je bent zo stil?' vroeg ik hem. 'Ik weet het niet' antwoorde hij. 'Het spijt me Eva, dat ik je weer verlaat. Maar het is beter zo' hij stond op waarna ik hem volgde. 'Ik ga je missen Eef' de tranen stonden in zijn ogen. Hij kwam naar me toe en voor ik het door had zaten zijn lippen op die van mij. 'Vaarwel' zei hij. 'Ik hou van je, vergeet dat niet. Je zit altijd in mijn hart' en hij draaide zich om. Ik wou hem tegenhouden maar mijn lichaam werkte niet mee. Ik bleef verbaast achter en met nogsteeds een vraag in mijn hoofd, wat ik hem nog wou vragen voordat hij 10 jaar geleden vertrok. Wat er vantevoren is gebeurd. Het is nogsteeds een raadsel voor mij en alleen hij weet de antwoorden. Het drong nu pas tot me door dat hij voorgoed weg ging. Dus dat ik nooit mijn antwoorden kreeg. Na die gedachte zakte ik in elkaar en begon te huilen, zo hard als ik kon. Het was toch nog maar 1 uur, Floor moet ik over 2 uur ophalen. Nog alle tijd dus.