Gevlucht (Flikken Maastricht)

24

'Ja Flo, met mij. Neem nou eens op, die voicemail maakt me gestoord.' sprak ik de zoveelste voicemail in. Hij belde niet terug en hij reageerde ook niet op mijn berichtjes. Het was nu alweer 2 weken verder, maar ik heb nogsteeds niks van hem gehoord. Ik kan me nog precies herinneren dat hij had gezegt dat hij voor mij ging, niet dat het supet lang geleden is, maar toch baal ik er van. Hij laat nu al 3 weken niks van zich horen, Floor vraagt ook de hele tijd naar hem. Als ik dan zeg dat ik niet weet waar hij is, begint ze meteen te huilen. Ik heb wel eens gevraagt wat er met haar aan de hand is dan, maar daar reageert ze dan ook heel vaag op. Floor is precies een kopie van mij, dat is lijkt misschien wel leuk, maar dat is het niet. Ze is hardstikke eigenwijs en is heel kritisch op alles. 'Mama?' komt Floor naar me toe lopen. Ik kijk haar vragend aan. 'Mag ik wat vragen?' zei ze twijfelend. 'Tuurlijk schat.' stelde ik haar gerust. 'Waarom heb ik geen papa?' ik wist dat deze vraag ooit een keer zou komen. Ik wist niet goed wat ik moest zeggen. 'Omdat..' begon ik. 'Omdat jouw papa er niet meer is.' zei ik. 'Dus Flolis is niet mijn papa?' vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd. 'Nee schat. Jouw papa is overleden.' zei ik nogmaals. 'Waarom dan?' wat moest ik nu weer gaan zeggen? 'Omdat papa het niet zo leuk meer vond in het leven. Als je wat ouder bent, zal mama het je allemaal vertellen, goed?' zei ik tegen mijn dochter. Ze knikte. 'Is goed mama. Beloofd?' vroeg ze voor de zekerheid. 'Beloofd.' drukte ik het op haar hart.

'Dit is de voicemail van Floris Wolfs. Ik ben er even niet. Spreek iets in na de piep.' dat is de voicemail van Floris, die ik langzamerhand wel uit mijn hoofd op kan zeggen. Ja, ik kan niks anders dan óf in mijn oude dagboek lezen, óf het hem vragen. Vragen kon niet, want hij nam niet op. Het dagboek dan maar.

23 december 1990

Het was bijna kerst, overmorgen is het eerste kerstdag. Ik woon nu bij Floris, papa is een paar maanden geleden opgepakt. Dit is het eerste jaar dat ik echt kerst vier en ik ben best wel zenuwachtig. Floris had gelachen, hij zij dat ik me niet zoveel zorgen moest maken. Toch deed ik het. Jeugdzorg heeft waarschijnlijk een gezin voor mij gevonden, maar ik wil hier niet weg. Floris zijn ouders zijn echt schatten en zijn zus is ook super lief. Ze hebben me zo goed opgevangen, wanneer ik ze nodig had. Eindelijk voelde ik de liefde, die ik nooit eerder gevoeld had. Eindelijk een arm om me heen in plaats van een klap in mijn gezicht. Het doet me goed hier te zijn. Papa, die hoef ik nooit meer te zien. Hij heeft mijn hele jeugd verpest. Mama kon er opzich niet zoveel aan doen, ik heb haar maar 2 jaar gekend. Toen is ze overleden. Ik heb haar eigenlijk nooit opgezocht, bij haar graf. Niet dat ik er behoefte aan heb, maar ik zou er opzich best wel graag heen willen. 'Flo?' vroeg ik onzeker. 'Wat is er schat?' zei hij lief. 'Vraagje.' hij keek me vragend aan. 'Ik ben eigenlijk nog nooit bij het graf van mijn moeder geweest, zou jij met mij mee willen gaan? Want ik wil er best wel graag heen.' hij knikte. 'Natuurlijk wil ik dat.' hij is een schat. 'Ik hou van je Floris.' gaf ik hem een knuffel. 'Ik ook van jou Eef.' zei hij terug. 'Gaan we?' vroeg hij. Ik knikte en liet hem los. Ik pakte mijn jas en hand in hand liepen we naar de begraafplaats. Die was niet zo heel ver van Floris zijn huis vandaan. Toen we aankwamen liep ik meteen door naar de grafsteen van mijn moeder. Ik wist nog precies waar die lag. 1 keer ben ik hier geweest, toen zei ik tegen mama dat ik zo bij haar was. Maar nooit heb ik het gedurft, ik kon het niet, niet voor Maurice. Ik ging op mijn hurken zitten en keek naar de bloemetjes die helemaal dood waren gegaan. Floris kwam naast me zitten en sloeg zijn arm om me heen. 'Gaat het?' vroeg hij. Ik knikte. Ik ging op mijn knieën zitten, Floris deed dat ook. Ik legde mijn hoofd tegen zijn schouder. Hier lag mijn moeder dus. Die ik nooit heb gekend, 2 jaar, maar wat is 2 jaar nou? Ik weet niet eens of ik op haar lijk, wat ik van haar heb. Niks weet ik van haar. Het enige wat ik weet is dat ze een ongeluk heeft gehad en in het ziekenhuis was overleden. Meer wist ik niet. 'Waarom heb ik zoveel ongeluk?' vroeg ik eerder aan mijn moeder dan aan Floris. 'Omdat niemand dat kan bepalen. Het gebeurd nou eenmaal. De één heeft een fijner leven dan de ander.' zei hij. 'Dus je bedoeld dat jij een perfect leven hebt en ik een klote leven?' floepte er bij mij uit. Hij keek me verschrikt aan, zo kende hij me natuurlijk niet. 'Sorry.' zei ik zacht. 'Het is al goed.' trok hij me omhoog waarna hij me een knuffel gaf en een kus op mijn kruin. 'Ik wil niet weg Flo, straks moet ik naar een andere stad en dan zie ik je nooit meer.' zei ik waar ik bang voor was. 'Ik zoek je altijd op. Je blijft alijd hier.' wees hij naar mijn hart. 'Ik kan gewoon niet zonder je.' brak ik nu echt. De tranen begonnen te stromen. Floris die pakte me weer beet en zei lieve woordjes om me te zussen. 'Ik blijf bij je, voor altijd. Beloofd.' ik keek hem aan. 'Ik zweer het. Voor altijd blijf ik bij je, ik laat je nooit alleen.' ik gaf hem weer een knuffel.

Ik was blij dat Floris toen mee was gegaan. Hij had gewoon gezegt dat hij voor altijd bij me bleef. Ik belde hem nog een keer. Weer voicemail. 'Luister klootzak, jij hebt gezegt dat je voor altijd bij me bleef en dat je me nooit alleen zou laten. Nu laat me alleen, voor de tweede keer. Ik weet dat het misschien lastig is, maar zeg dat gewoon een klein facking woordje. Of neem een keer op, nog beter. Weet je wat het met jou is Floris, jij komt altijd wanneer het jou uitkomt. Ik ben er wel een beetje klaar mee. Vroeger was je er altijd voor me, maar sinds ik je nu weer zie ben je niks meer dan een klootzak die alleen maar aan zichzelf denkt. Denk ook een keer aan mij Floris. Je hebt het me verdomme beloofd. Ik mis je gewoon.' kwam er in 1 keer uit. De tranen volgden. Ik hield het niet meer. Die klootzak weet niet half hoeveel dit met me doet.

Sorry voor het gescheld in het laatste stukje. Ik hoop dat jullie begrijpen dat Eva boos is.