Gevlucht (Flikken Maastricht)

7

Sorry dat het zo lang duurde! Ik wou hem er op gaan zetten maar toen bleek dus dat er 3 delen weg waren... Ik moet dus nu weer opnieuw schrijven. Vandaar dat dit deel dus ook niet zo lang is. Sorry! Ik zal de volgende iets langer proberen te maken!

Het was inmiddels alweer 2 weken geleden dat ik Floris voor het laatst gesproken heb. Niet dat het me veel uitmaakt, ik kan hem nogsteeds de nek omdraaien. Floor vraagt ook de hele tijd naar hem. Ik zeg dan tegen haar dat hij niet meer komt en dan kijkt ze me met verbaaste ogen aan. Vera wordt overgeplaatst. Waarom wil ze me maar niet vertellen, maar dat het niet lekker zit begrijp ik ook wel. Ze gaat naar Amsterdam. Wat nog gekker is, is dat Floris daar heel toevallig ook heen gaat, dat had Vera me vertelt. Vera ga ik wel missen, maar Floris denk ik niet. Soms wil ik hem wel graag een knuffel geven, even alles er uit huilen, bij hem. Zoals vroeger, toen ik nog jong en aantrekkelijk was. Wie wil er nu nou een vrouw met een kind van 2, bijna 3. Ik ga ook nooit meer uit, niet dat ik dat erg vind, maar soms verlang ik er gewoon naar om weer vrij te zijn. Ook al heeft Floor me zoveel moois gebracht. 'Eva?' word ik uit mijn gedachten gehaald door de snikkende Vera. Vandaag was haar laatste dag en morgen zou ze beginnen in Amsterdam. Ik stond op en gaf haar een knuffel. 'Ik ga je missen Eef'. Nu kwamen ook bij mij de tranen. 'Ik jou ook' zei ik snikkend. 'We blijven contact houden hè?' vroeg ze twijfelend toen we elkaar los lieten. 'Natuurlijk, waarom niet?' vroeg ik verbaast. 'Nee niks, ik hou van je Eef' zei ze en ze gaf me weer een knuffel. Ze begon nog harder te huilen. 'Wat is er toch?' vroeg ik verbaaster dan net. 'Eva, ik heb zoiets stoms gedaan'. Ik liet haar los en keek haar vragend aan. 'Je komt er nog wel achter. Tot ziens Eef' ze draaide zich om en liep weg. Ze keek nog 1 keer om en zwaaide. Ik zwaaide terug. Dat was het dus, mijn nieuwste partner ook al weer weg.

Floris was er vandaag ook voor het laatst. Hij had cake meegenomen. Ik had helemaal geen honger dus ik liep naar de wc's om mijn make-up bij te werken, wat uitgelopen was. Ik was net klaar toen ik iemand zag binnenkomen. 'Moet je ook?' het was dus Floris die me cake kwam brengen. 'Neehoor, dankje' wees ik het af. Het kwam er wel botter uit dan gedacht. Ik wou langs hem heen lopen, maar hij hield me tegen. 'Wanneer gaan we nou eens normaal tegen elkaar doen?' vroeg hij boos. 'Nooit, want dat kan niet' antwoorde ik onverschillig. 'Kom nou op Eva'. zei hij haast smekend. 'Ja, wat?' vroeg ik, alsof ik het niet begreep. Hij keek me scheef aan. 'Je weet best wat ik bedoel'. zei hij waarna ik hem lachend aankeek. 'Klopt, maar jij hebt mijn hart gebroken en toen ook nog gezegt dat ik je niet de liefde gaf, die je verdiende'. zei ik lachend, alleen was die lach zo sarcastisch als wat. 'Eva, ik heb toch al gezegt dat het me speet?' zei hij haast smekend. 'Het spijt me Floris, maar soms is een sorry gewoon niet genoeg. Je hebt nooit contact met me opgenomen en je hebt me achtergelaten met de vraag waarom. Ik snap dat jij het ook niet zo had bedoeld, maar rot toch lekker op naar Amsterdam Floris Wolfs met je geweldige gezinnetje, en laat mij verder met rust'. Zo, dat was er uit. Ik zag dat hij tranen in zijn ogen kreeg. Ik wist dat het beter was hem te vergeten, maar ik kon het niet laten om hem nog even een knuffel te geven. Dus daar stonden we, te knuffelen. Het boeide me even niet wat de anderen er van dachten, dit had ik even nodig. 'Ga, alsjeblieft. Het is beter zo'. zei ik met pijn in mijn hart. 'Ik moet verder, zonder jou. Jij moet verder zonder mij. Dat is het beste'. Bij die laatste zin kwamen toch de tranen. Ik besefte nu pas hoe erg ik hem eigenlijk heb gemist.