Gevlucht (Flikken Maastricht)

9

Weeeer een deeltje! Have fun!

Ik had Floor opgehaald van de opvang, morgen is ze jarig, dan word ze alweer drie. Ze had uitgebreid verteld wat ze graag wou hebben. Een barbiepop met een auto en een kasteel. Die auto hoefde niet per se maar het kasteel wel. Ik kan soms zo van haar genieten. Haar eigenwijze gedrag, wat ik vroeger ook had. Het verbaast me soms hoeveel ze op me lijkt.

Ik had getwijfeld of ik Floris uit moet nodigen voor Floor's verjaardag, maar ik heb het uiteindelijk niet gedaan. Het zou beter zijn om geen contact meer te hebben. Ik denk nog wel veel aan hem. Sinds ik hem weer heb ontmoet blijft hij maar door mijn hoofd spoken, samen met die ene vraag die ik niet meer kan stellen. 'Mama?' kwam Floor op me af lopen. 'Wat is er meisje?' ik zag dat ze twijfelde. 'Walleer komt Flolis weer?' vroeg ze. Ik kon een zucht onderdrukken. 'Lieverd, mama heeft geen contact meer met Floris'. Ze keek me aan met haar grote blauwe ogen. 'Sorry'. Zei ik tegen haar. Ze keek naar beneden. Ze kwam bij me op de bank zitten en kwam op mijn schoot. 'Hebbe jij al cadeau voor mij?' vroeg ze waarna ik knikte. 'Natuurlijk'. 'Watte dan?' vroeg ze. 'Krijg je morgen te zien. Nu ga je naar je bedje toe'. Ze knikte.

Ik had haar naar bed gebracht en kwam weer beneden. Ik hoorde mijn mobiel afgaan en zonder te kijken nam ik op. 'Met Eva' zei ik. 'Hee Eef, met mij' hoorde ik de o zo bekende stem van Marion. 'Ik ben ik Rotterdam' zei ze lachend. 'Niet?' antwoorde ik verbaast. 'Jawel, voor jou deur' ik liep meteen op de deur af en deed hem open. Daar stond ze, mijn allerliefste vriendin die voor me heeft gezorgt. 'Marion' sprong ik in haar armen. 'Hoe is het met je?' vroeg ze. 'Goed, ja, goed. Ik moet je zoveel vertellen, kom binnen' liet ik haar binnen. 'Hoe is het met jou?' vroeg ik haar toen ze op de bank zat. 'Goed' antwoorde ze. 'Wat moet je me vertellen?' was ze meteen nieuwschierig. 'Moet je raden wie ik tegen kwam toen ik hier kwam' ze keek me vragend aan. 'Floris' ik zag dat ze schrok. 'Precies, verschrikkelijk'. 'Is hij hier nog?' vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd. 'Heb je het hem gevraagd?' weer schudde ik mijn hoofd. 'Ik durfde niet..' ik begon te huilen. Ik verschool me in Marion's schouder. 'Het is goed, er komt nog wel een moment, geloof me'. Zei ze lief.