Gevlucht (Flikken Maastricht)

19

Gister had ik niks uit Floor meer gekregen. Ze bleef maar herhalen dat ze niks ging zeggen. Dat ging dus niet veel opleveren, afwachten dus. Floor had ik naar school gebracht en ik had net stofgezogen en de was gedaan. Ik zat nog geen tien seconden op de bank of de bel ging al weer. Ik deed de deur open. Er stond een vrouw van een wat oudere leeftijd met een collecte busje. 'Hallo, wilt u misschien wat geven aan het astmafonds?' vroeg ze vriendelijk. Ik knikte en zei dat ik even wat geld op ging halen voor haar. Toen ik terug kwam stopte ik het geld in het busje. Ik wou de deur weer sluiten toen ik in de verte een man aan zag lopen. Als ik mij niet verbeelde was het een bekende, Floris Wolfs. Ik opende de deur weer en liep naar buiten toe. Hij kwam steeds dichter bij en ik zag steeds beter dat het Floris was. Toen hij dichtbij genoeg was begon ik te praten. 'Wat doe jij hier?' vroeg ik, alsof ik van niks wist. 'Verassing!' opende hij zijn armen om mij een knuffel te geven. Ik weigerde en bleef voet bij stuk. 'Floris, wat doe je hier?' vroeg ik nog een keer. 'Ik ben hier voor jou.' ik keek hem verbaast aan. 'Voor mij? Hoezo?' hij keek me lachend aan. 'Ga je mee?' vroeg hij. Ik knikte en liep nog even naar binnen om mijn sleutel te pakken, waarna ik de deur weer sloot. 

We liepen nu al een tijdje door Rotterdam. Ik had zoveel delen van Rotterdam nog niet gezien, maar het is best wel mooi. We kwamen aan op een open vlakte met allemaal bloemen. Één plek was leeg en er stond een kleed met een mandje. 'Picknick?' vroeg ik voor de zekerheid. 'Oh ja.' antwoorde hij. Ik kreeg een lach op mijn gezicht. 'Waar heb ik dit aan verdient?' vroeg ik. 'Omdat je prachtig bent en ik de grootste fout van mijn leven heb gemaakt.' zei hij terug. Ik keek hem vragend aan. 'Door..' begon ik. 'Door bij je weg te gaan ja. Van fouten leer je en ik heb er van geleerd.' zei hij. 'Maar Mara en Maarten dan?' vroeg ik. Die blijf ik gewoon zien, maar ik wil verder met jou. Tenminste, als jij dat ook met mij wil natuurlijk.' zei hij verlegen. 'Natuurlijk wil ik dat.' zei ik en ik drukte mijn lippen op die van hem. Zijn zachte lippen, die ik toch wel gemist had. 'Blijf je bij me?' vroeg ik alsnog. 'Voor altijd.' zei hij en hij begon me weer te zoenen. 'Ik moet het nog wel aan Mara vertellen, maar dat komt wel goed. Geloof me.' stopte hij. 'Ik geloof je.' Hij pakte mijn hand en samen liepen we naar het kleedje toe. Ik opende het mandje en zag allemaal broodjes liggen. Broodjes ingewikkeld, die van Floris. En broodjes met kaas voor mij. 'Je weet het gewoon nog.' zei ik licht verbaasd. 'Jou vergeet je niet zo snel.' zei hij lief. Ik gaf hem een kus en begon aan mijn heerlijke broodje, die de allerleukste man voor mij heeft gemaakt.

Tja, heb ik het zo allemaal weer goed gemaakt? Hopelijk morgen een wat langer deel.