Gevlucht (Flikken Maastricht)

23

Uuh, dit kan heftig zijn..

Eén week later...

In deze week heb ik Floris niet meer gezien of gesproken. Hij is weg gegaan en heeft niks meer van zich laten horen. Ik heb al wel honderd keer zijn voicemail ingesproken, maar hij reageert gewoon niet terug. Ik snap die man niet meer. Het ene moment zegt hij dat hij voor mij kiest en het andere moment neemt hij z'n telefoon niet eens op. Klootzak dat ie is. Ik had beter moeten weten. Ik had hem nooit moeten vertrouwen. Maar hij was zo lief voor me.. 'Nee Eva, stop.' spreek ik mezelf streng toe. Ik verdien veel beter. Ik laat me gewoon telkens weer gebruiken door die klootzak. Ik móet weten hoe alles nou in elkaar zat, daarom pakte ik het dagboek er maar weer bij.

16 juli, 1990

Het is vandaag vrijdag, zomervakantie. Iedereen verheugd zich altijd op de zomervakantie, maar ik niet. In de vakantie doet papa me altijd veel meer pijn dan als ik school heb. In de vakantie ziet niemand me, dus kan hij me zoveel aandoen als hij wil. Dat heeft hij zelf gezegt. Floris heb ik de afgelopen tijd ook niet meer zoveel gesproken. Enkel een 'hoi' op school, maar na school niet meer. Het lijkt wel of hij me opeens niet meer wil. Ik ga straks naar hem toe. Ik had hem gevraagd op school of hij vanmiddag even kon praten. Hij had me even raar aangekeken maar toen wel ingestemd. Papa boeit me nu even niet meer, ik ga binnenkort naar de politie heb ik besloten. Ik ga hem aangeven. Hij kan me dan niks meer doen. Ik heb bewijs genoeg. Ik ga zo naar Floris toe. Ik ga hem vragen of hij me leuk vind. Ik vind hem namenlijk wel leuk. Ik ben echt stapelverliefd op hem. Maar ik kan niet verliefd blijven, ik wil dit met hem delen. Al mijn liefde voor hem met hem delen. Dat is wat ik wil.

Ik kom net bij Floris vandaan. 'Eva, ik moet wat zeggen.' zei hij. Ik had hem verwachtingsvol aangekeken. 'Ik uhm, vind je leuk.' had hij aarzelend gezegd. Het zag er zo schattig uit. Ik gaf hem meteen een knuffel. Ik voelde dat hij schrok maar toen ook meteen ontspande. 'Ik jou ook.' zei ik. Ik liet hem los en keek hem aan. Ik zag dat hij dichter bij kwam en voelde vervolgens heel lief en teder zijn lippen op die van mij. 'Je bent bijzonder Eva.' zei hij tegen mij. Ik moest blozen. 'Schattig.' zei hij lachend, waarna ik hem sloeg op zijn borst. Hij pakte me vast en knuffelde me. De rest van de middag was heel gezellig, maar bij thuiskomst was papa niet zo blij. Ik sloeg me met zijn vuist tegen mijn gezicht, waardoor ik bloed proefte in mijn mond. 'Mee komen slet.' riep hij. Hij trok me aan mijn haren mee naar zijn kamer waar hij naar zijn kamer, waar hij mijn kleren van me af trok. Ik was verlamd. Ik deed er niks tegen. Ik gilde wel, zo hard als ik kon. Hij sloeg me nog een aantal keer tegen mijn zij en tegen mijn hoofd, waarna hij ruw in me kwam. Ik begon te huilen van de pijn. Het was verschrikkelijk. Papa doet me zoveel pijn. Toen hij klaar was trok hij me van zijn bed, waar toen allemaal bloed lag. 'Jij gaat dit zo opruimen!' had hij naar me geschreeuwd. Ik was huilend naar de badkamer gegaan om te douchen. Ik kon haast niet lopen. Deze keer was het veel erger dan anders. Ik ga morgen naar Floris toe, alles aan hem vertellen. Nu ga ik het bed van papa verschonen, zover dat gaat lukken.

Ik had tranen in mijn ogen, bij het lezen van dit. Het was de beste dag maar ook de slechtste dag van mijn leven. Die dag erna ben ik ook echt naar Floris gegaan. Hij had tegen me gezegt dat ik het moest laten zien. Ik had geweigerd. Hij mocht mij nooit zo zien. Toch heb ik hem mijn plekken laten zijn. Hij kon het al wel een beetje zien aan mijn gezicht, die onder de schrammen zat. Ik deed toen mijn shirtje uit en hij deed zijn hand voor zijn mond. Hij begon spontaan te huilen. Ik begon toen ook te huilen. Toen pas besefte ik pas dat dit niet normaal was. Ik keek in de spiegel in zijn kamer. Ik zag blauwe plekken op mijn zij en op mijn rug. 'Wil je je broek uit doen?' vroeg hij. Ik knikte en ik deed mijn broek uit. Op mijn benen zaten nog meer blauwe plekken en allemaal schrammen. Er zaten ook snee littekens op. Ik sneed mezelf niet, mijn vader deed dat. Hij zei dat ik dat verdiende, dat ik niks waard was. 'Wat is dat?' vroeg hij wijzend naar de littekens. 'Papa..' kwam er snikkend uit. Floris stond op en gaf me een knuffel. Zo stonden we een tijdje, allebei huilend. Die dag vergeet ik echt nooit meer.