Gevlucht (Flikken Maastricht)

10

Dagboek van een gevangene.

10:36
Ik ben totaal onschuldig, maar niemand geloofd mij. Zelfs zij niet.Waarom ik niet gewoon bij haar weg ga is omdat we gaan trouwen. Het is zo'n ongelovelijke bitch. Ik snap haar niet meer. Ik zou geld gestolen hebben van een gevangene. Nu ben ik dus de gevangene. Ik snap het niet. Als ze zo gaat doen doe ik ook zo terug. Ik wil haar niet meer zien. Ik mis haar wel, dat zeker, maar als ze me niet geloofd, dan houd ze niet echt van me. Dat heb ik hier geleerd van een aantal gasten. 'Als je vriendin je niet vertrouwd en je onschuld niet geloofd, houd ze niet echt van je' werd er gezecht. Niet dat ik het wíl geloven, maar ik moet wel. Ik moet weten waarom ze zo doet, waarom ze me in de steek laat. Heeft ze een ander? Ligt ze nu gewoon met die gast te neuken. Ik doe hem wat aan als dat zo is, met haar er bij!
14:52
Ik snap nogsteeds niet waarom ik hiervan word beschuldigd. Ja, ik heb iemand neergeschoten, maar dat was een verweer, ik kon niet anders, er werd ook op mij geschoten door die gast. Iemand probeerd me alles in de schoenen te schuiven en ik kan er niks tegen doen. Niemand geloofd me meer. Alles is op mij gericht. Alle, zogenoemde, feiten die ze hebben, gebruiken ze tegen mij. De helft van de, volgens hun, feiten, is niet eens waar. Ik kan gewoon niet bewijzen dat ik onschuldig ben en zij helpt me ook niet. Ze zegt wel dat ze me probeert ze geloven, maar dat kan ze niet. Ze gelooft de politie, oftewel de leugenaars, eerder dan haar eigen vriend. Het doet me pijn. Morgen komt ze weer. Ik ga haar alles zeggen wat ik weet en dat ze me pijn doet door me niet te geloven. Ik moet wel, zij is mijn enige hoop.