Gevlucht (Flikken Maastricht)

26

2 weken later...

Nogsteeds geen gehoor van Floris. Ik had besloten om naar Amsterdam te gaan vandaag, dan wist ik of hij daar was. Ik kan er niet meer tegen. Ik moet weten wat die man nou wil. Ik had Floor bij de opvang afgezet, het was namenlijk zaterdag.

Ik kwam aan bij het adres van Floris, die hij me had gegeven toen hij weg ging uit Rotterdam. Ik zuchte een keer diep en stapte toen uit. Ik liep naar de deur toe en belde aan. Een vrouw van ongeveer mijn leeftijd deed even later open. 'Hallo.' zei ze vriendelijk. 'Hallo, ben jij Mara?' ze knikte en keek me vragend aan. 'Weet jij misschien waar Floris is?' ze keek me verbaast aan. 'Waarom wil jij dat weten?' vroeg ze, nu iets botter dan eerst. 'Mama?' kwam een jongetje, waarschijnlijk Maarten, de hoek om kijken. 'Ga maar even naar binnen Maarten.' zei Mara. Maarten keek mij aan. 'Wie ben jij?' vroeg hij mij. 'Ik ken jou.' zei hij op een vragende toon. 'Ik ben de moeder van Floor. Ken je me daar van?' vroeg ik hem. Hij knikte voorzichtig. 'Floor van Dongen?' vroeg hij aarzelend. Ik knikte bevestigend. 'Dan ben jij Eva van Dongen?' vroeg hij door. Weer knikte ik. 'Kom even binnen.' kwam Mara tussen Maarten en mij in. Ik stapte naar binnen en keek een beetje rond. 'Waarom zoek je Floris?' vroeg Mara. 'Hij zou me bellen, voor werk.' verzon in maar snel. 'Maar hij heeft me al een aantal weken niet gebeld, ik maakte me zorgen. Daarom ging ik hier heen.' had ik haar uitgelegd. Ze knikte begrijpend. 'Hij woont hier niet meer.' ik keek haar vragend aan. 'Hij was verliefd op iemand anders, zei hij. Ik heb hem toen het huis uit gezet.' een vlaag van vreugde ging door mij heen, maar die was al snel weg. Misschien was er nog een ander? 'Heeft hij een naam genoemd?' vroeg ik haar. Ze schudde haar hoofd. 'Maar ik wil het ook niet weten.' zei ze. 'Maar als hij hier niet is, waar is hij dan?' dacht ik hard op. Ze haalde haar schouders op. 'Geen idee. Ik denk bij die trut.' in gedachten wist ik wel dat het niet zo was, maar dat zei ik natuurlijk niet hard op. 'Maarten dan, heeft hij nog geen contact gehad met hem?' vroeg ik. 'Geen idee eigenlijk.' antwoorde ze. 'Mag ik hem vragen?' vroeg ik haar. 'Tuurlijk. Maarten?' riep ze haar zoon. Het was me nu pas opgevallen hoeveel hij op zijn vader leek. 'Maarten, heeft jouw papa je ooit gebeld in de afgelopen paar weken?' vroeg ik hem. Hij knikte voorzichtig. 'Maar ik mag niks zeggen, tegen iemand.' zei hij. Ik keek hem vragend aan. 'Had je papa zelf aan de telefoon?' vroeg ik toch door. 'Ja, maar hij was bang. Hij zei dat ik hulp moet zoeken, omdat hij vast zit ofzo. Daarna kreeg ik een andere man aan de telefoon en die dreigde. Hij zei dat als ik dat tegen iemand zou zeggen dat hij me zou dood maken.' begon hij te snikken en viel bij mij in de armen. Ik keek Mara angstig aan. 'Maarten, moet jij eens goed naar mij luisteren.' hij keek me met waterige ogen aan. 'Alles kan van belang zijn om je papa weer terug te vinden.' hij knikte voorzichtig. 'Met welke telefoon heb je gebeld?' vroeg ik hem. 'De huistelefoon.' beantwoorde hij netjes mijn vraag. 'En voordat je op nam, zag je toen een nummer?' vroeg ik. 'Die van papa.' zei hij. 'Perfect.' zei ik. 'Ik ga je papa vinden, dat beloof ik je.' hij glimlachte. 'Jij moet me helpen Mara, als je dat wil natuulijk.' ze knikte naar me. 'Natuurlijk. Voor Maarten.' glimlachte ze. 'Dankjewel.' bedankte ik haar.

Ooee, wie o wie zou de ontvoerder zijn?