Gevlucht (Flikken Maastricht)

2

10 jaar later.

Ik zat in de auto, opweg naar Rotterdam. Als je je nu afvraagt waarom, dan ga ik dat vertellen. Ik ben een beetje klaar met Maastricht. Ik heb daar nu al super lang gewerkt en ik was klaar voor iets nieuws. Mijn partner in Maastricht was de liefste vrouw van de wereld en we hebben ook echt staan janken voordat ik weg ging. Ik ga haar super erg missen, maar ik wil graag een nieuwe start maken. Alles daar is nu verleden tijd, plus dat Rotterdam me echt geweldig lijkt. Het is eerst wel wennen denk ik, maar ik ga het er vast leuk hebben. Ik heb ook al kennis mogen maken met mijn nieuwe partner, een vrouw van 32, net zo oud als ik dus. Ze had me verteld dat ze een vriend had, die eerst haar partner was en dat ze daarom uit elkaar zijn gehaald. Ze kon er wel om lachen, maar ze vond het wel jammer dat zijzelf in Rotterdam-Noord moest werken en hij is Rotterdam-Zuid. In mijn hoofd dacht ik wel, 'waarom begin je dan een relatie met je partner', maar ik zei het niet. Dan was de gezelligheid meteen weg. De afgelopen jaren ben ik wel veranderd. Ik ben veel vrolijker maar ook veel emotioneler geworden. Dat kan ook komen door Floor, mijn dochtertje van nu 2 jaar. Ze is van een man, wiens naam ik niet eens weet. We waren wel naar iemand op zoek, en ze hadden iemand nodig als lokaas, zodat de verkrachter opgepakt kon worden. Ik bood me aan, dus ik was degene die op de fiets ging en mezelf liet achtervolgen. Iedereen zou me in de gaten houden, maar mijn ex-partner, Lars van Eijken, moest opeens weg, zodat ze me uit het zicht verloren en ik in zijn handen terecht kwam. Hij heeft me een nacht vastgehouden en me een aantal keer verkracht. Daardoor heb ik Floor nu. Die man is wel opgepakt, maar toen hij net 2 weken in de gevangenis zat, had hij zichzelf opgehangen aan zijn shirt. Floor heeft nu dus ook geen vader. Niet dat ik het erg vind, ik kan prima zelf voor haar zorgen. Maar het idee is gewoon niet fijn. Ze zat nu naast me op de bijrijdersstoel in een zitje. Ik wist wel dat dat niet mocht, maar als ik haar achterin zette begon ze meteen te huilen. En om nou de hele weg met een huilend kind achter je te zitten, is ook niet bepaald fijn. Floor werd wakker en ik zag op een verkeersbord dat ik er bijna was. De spullen had ik maar alvast naar het huis gebracht waar we zouden gaan wonen, dat leek me handiger. Ik had maar bedacht om eerst naar het politiebureau te rijden, zodat ik alvast mijn wapen en identiteitskaart kon krijgen. Floor kon dan wel even in een verhoorkamer zitten ofzo. Er zijn daar vast wel kleurboeken. Ik zag dat het politiebureau steeds dichterbij kwam en reed de parkeerplaats op. Ik stopte en deed mijn gordel los. Ik stapte uit en liep naar de kant waar Floor zat om haar uit het zitje te halen. 'Ga je even met mama mee?' ze knikte, maar ze keek me nog wel verbaast aan. Floor kon al wonderbaarlijk goed praten. Beter dan haar leeftijdsgenootjes. De dokter had gezegt dat ze waarschijnlijk hoogbegaafd is. 'Moet mama je tillen?' vroeg ik haar toen ze stil bleef staan. Ze knikte lachend. 'Kom maar' en ik tilde haar op mee naar binnen. Ik liep de naar boven en vervolgens de kantoortuin in waar ik meteen een vrouw hoorde vragen. 'Eva van Dongen?' ik knikte. 'Kom maar. Je dochter kun je wel even aan Sarah geven, die zit daar'. Sarah keek me vriendelijk aan ik gaf Floor aan haar over. Ze keek me verbaasd aan. 'Mama is zo terug' stelde ik haar gerust. Ik stapte het kantoor binnen en gaf de vrouw een hand die zich voorstelde als Frieda Mechels. 'Ga zitten' ik ging zitten op een stoel die er stond. 'Je cv is prima in orde'. Ik knikte. Ze keek nog een keer naar de papieren en keek bedenkelijk. '2 jaar geleden' begon ze. 'Is je dochter van..' voor ze door kon praten, praate ik door haar heen. 'Ja' knikte ik voorzichtig. 'Ze lijkt op jou' keek ze door het raam naar Floor. Ik knikte. Ik zag zelf ook dat ze op me leek, waar ik blij mee was. 'Als er iets is kun je me bereiken Eva'. Ik knikte weer. 'Dankuwel' ze glimlachte. 'Ga maar naar huis, dan zie ik je overmorgen op het werk'. Ik knikte, 'Bedankt, tot dan'. Ik stond op en gaf haar een hand. Ik liep haar kantoor weer uit en liep naar Floor die met Sarah aan het tekenen was. 'Ga je mee?' vroeg ik haar. Ze knikte en stak haar armpjes naar uit. 'Bedankt hè' zei ik tegen Sarah. 'Oh geen dank hoor, ze is niet lastig' zei ze. Ik glimlachte naar haar en groette haar, waarna ik de kantoortuin weer verliet en weer naar mijn auto terug liep. Toen ik bij mijn auto stond en Floor er al in had gezet, kreeg ik de schrik van mijn leven. Daar stond hij, de man die me lang geleden verliet.