İZ [bxb]

53

"Ne yani artık terapiye gitmeyecek misin?" Önümdeki soğuk kahveden bir yudum alıp karşımda bu düşünceme karşı çıkan arkadaşlarıma baktım. 

"Evet? Çünkü artık gitmeme gerek yok kesinlikle düzeldiğimi düşünüyorum. Artık ağlayarak uyanmıyorum normal insanların uyuduğu saatte uyuyup uyanıyorum, yemek yeme alışkanlığım geri geldi, aktif bir cinsel hayatım var. Artık ihtiyacım yok." 

Bunu söylediğimde kesinlikle kafama bir patates kızartması yemeyi beklemiyordum. Kafamı masanın altına eğip bağıran kıza karşı bağırdım. "Ya Nisa sakin ol amına koyayım nimet o attığın." 

Batu yanında oturan delirmiş olan Nisayı tutmaya çalışıyordu fakat kollarını tutsa aşağıdan ayaklarıyla tekmeliyordu deli kız. ''Ananı sikeyim Nisa bana ne vuruyorsun ulan?'' Hızla ayağa kalkıp Atayı itip garip bakışlara aldırmadan masamıza muhtemelen ne olduğun sormak için gelen manitamın arkasına geçtim. 

"Hayatım ne olur sakla beni yoksa bu deli karı beni öldürür." Anlamsız bakışlarını bana çevirip daha sonra yüksek sesle bağırıp üzerime gelmeye çalışan ve Batu tarafından tutulan kızgın boğaya baktı. 

"Yürü bakalım içeri. Bir gün beni buradan kovduracaksın sen ama bakalım ne zaman." Gürültülü ortamın sessiz sakin çalışanların dinlenme odasına geçtik. Kendimi üçlü koltuğun ortasına atıp ellerimle yüzümü sıvazlayıp kafamı geriye yasladım. 

Yanıma oturan sevgilim boynuma tatlı bir öpücük kondurup yüzüme baktı. Ona kocaman bir gülümseme verip tam öpecekken kapının açılmasıyla hemen kendimi geri attım. Bir şey anlaşılmamıştır umarım. 

"Abi bu içerideki kız neden bağırıp duruyor bir sıkıntı mı var?" Hepimizi herkese rezil ettiği için ayrı bir teşekkür etmem gerekiyordu bu kıza. "Bir sorun yok kardeşim benim arkadaşla az tartışmışlar ben de onu öğrenecektim şimdi biraz özel galiba sen bize iki dakika bir izin ver." 

Çocuğa mahcup olduğumu gösteren bir bakış attım. Böyle bakışlar attığımı düşünüyorum ama umarım dediğim tarz bakışlar atıyorumdur. Çocuk kafasını anladım der gibi çıktığında Cenk kalkıp kapıyı arkasından kitledi.

"Şimdi anlat bakalım ne bu derdiniz?" Oturduğum kanepenin üstünde bağdaş kurup ellerimi kucağımda birleştirdim. Büyük ihtimalle oda bu kararıma karşı gelecekti ama olsun. "Sana bu akşam evde söyleyecektim ama olsun. Terapiyi bırakma kararı verdim." 

"Ne dedin sen bir daha söyle yanlış anladım galiba terapiyi bırakıcam gibi şeyler söyledin." Ayağa kalkıp onun önüne gittim. Kollarımı beline dolayıp kafamı göğsüne yasladım. "Yok hayatım doğru anladın ama hemen kızma. Bak sende görüyorsun düzeldim artık ihtiyacım yok ki." 

Kollarımı belinden ayırıp bir iki adım uzaklaştı benden. Bu hareketi beni şoka uğratmasına neden oldu. "Efe bak sana kötü bir şey söyleyip o güzel kalbini kırmak istemiyorum bebeğim ama sen mal mısın bak tamam bırakmak isteyebilirsin ama bunu gidip doktorla konuşman lazım kafana göre tedavi mi bırakılır?"  Sanırım haklı olabilirdi.

Bir şey demiyip bakışlarımı ayaklarıma çevirdim. Bu bakışlarımı görmüş olacak ki ufak çaplı bir küfür edip ellerini yanaklarıma koyup dudaklarıma bir yapıştı. 

------

Yazmayı unutmuşum bu paslanmışlığı nasıl atıcam üstümden