~İSYANKÂR🫀~

~Bar~

Yeni bir serüvene hoş geldiniiz!

Keyifli okumalar dilerim.
🫀

"Kendi acımasız hayatlarından kaçıp kitaplara sığınan dostlarıma..."

-Bölüm düzenlenmiştir-

...

Çilen'in anlatımından;

Yaşamak.

Yalnızca 7 harf, 3 hece.

Ağızdan pek bir uğraş gerektirmeden dökülen tek kelimeydi. Gerçek anlamını hiçbir zaman tatmadığım bir kelime. En azından içimde, içten içe yasını tuttuğum ölü ruhun gerçek anlamından bihaber olduğu basit kelime.

Bu noktada cevabını kendim için ezberlediğim bir soru geliyordu akıllara,

Okunduğu kadar kolay mıydı yaşamak?

Bazı şanslı kesim ben yaşıyorum bu hayatı diyebilir. Benim hayat hikâyem mutlu diyebilir, ama bir şanssız kesim vardır ki asıl hikaye onlardadır...

Asıl acı onlardadır.

Benim gibi,

Ben Çilen, bu benim hikâyem ve bu hikaye; ne güzel ne sevilesi nede yaşanılası. Benim hikayem, hayatım evlatlık çocuk gibi. İstenmeyen, hor görülen, ufacık merhamet bile çok görülen bir evlatlık hemde.

Şimdi, izin verin size hikayemi açayım, Çilen'in hikayesini.

Annesinin yavrusu Çilen
değil. Babasının prensesi Çilen değil.

Yalnız Çilen'in hikayesini,

🫀

İçimdeki sıkıntı büyüyüp eller tutulur hale gelirken kulağımda tuttuğum telefon yüzünden elim uyuşmaya başlamıştı. Karşımdaki kadın hâlâ bana inanmadığından bu ağrı uzun sürecek gibiydi. Derin bir soluğu ciğerlerimden serbest bırakıp telefonu omzum ile kulağım arasına sıkıştırdım. Bu konuşma can sıkıcı olmaya başlıyordu.

"Tamam anne," Bıkkınlıkla konuşuyordum artık, bunun o da farkındaydı.

Annemi inandırmak için aynı cümleyi en az 5 kere söylediğim içindir dilimde artık tüy bitmişti. Ama bana mısın demiyordu kadın. Ne inat ama.

Ahizeden yükselen buruk ses tonunu tekrar duyduğumda hâlâ bana inanmadığını anlamıştım. Bu sefer konuşmasına fırsat vermeden söze girdim, diğer türlü kurtuluşum yoktu. Sesim duygularımı yansıtarak hafif sitemli çıkmıştı.

"Aman anne ya.. 1 hafta sonra oradayım dedim, beni merak
et-" Daha konuşmamı bitirmeden küçük ayak parmağımda hissettiğim keskin ağrıyla, engel olamadan dudaklarımdan tiz bir çığlık firar etmişti, sanırım çarpıldım. "Parmağım!"