~İSYANKÂR🫀~

~Çocukluk~

Keyifli okumalar dilerim 🫀

...

Asaf'ın anlatımından;

Bir adam tanıdım. Acımasızlığına kelimelerin kifayetsiz kaldığı, ruhuna kara leke sürülmüş bir adam. Hergün daha da acıtan, acıdan beslenen, gün gelip kendisiden bile korkan, çocuklarının kabusu olan bir adam.

Minicik bir çocuğun en büyük korkusu.. endişesi, kabusu. Ve bu adama benzememek için en büyük savaşı kendisiyle veren bir çocuk.

Yarası olan çocuk, yara olan babası..

Yarası hiç dinmeyen çocuk, yara olmayı asla bırakmayan babası.

...

"Bana bir masal anlat baba.."

"Masal için fazla büyüksün."

"Altı yaş büyük mü baba? Ama daha önce hiç anlatmadın ki?"

Çok mu büyüktüm bana masal anlatmaması için, beni hiç sevmemesi için. Peki sevilmek için küçük olmak mı önemliydi. Eğer öyleyse büyümek istemiyorum. Mahalledeki çocuklar büyümek isterken babamın bir kereliğine başımı okşaması için büyümek istemiyordum.

"Sana bir şey anlatmamı hak etmiyorsun, gözümün önünden defol!"

"Bir kere başımı okşasan o zaman, lütfen baba?.."

"DEFOL DEDİM SANA!"

Okşamasını o çok istediğim saçlarımı çekip diğer odaya atınca büyük olduğumu anlamıştım. Yoksa babam neden başımı okşamasın ki, bana masal anlatmasın ki değilmi?..

"Baba bir kere olsun lütfen..büyük olduğum için özür dilerim ama bir kereliğine bir kerecik başımı okşasan olmaz mı, masal anlatmasan da olur."

"HAYIR DİYORUM, HAYIR! Şimdi siktir git, senden nefret ediyorum!"

"Ama ben seni seviyorum baba.."

Hani babalar çocuklarını severdi, hani onların kıymetlisiydi çocukları. Ben çocuk değil miydim, o baba değil miydi..

Hayır, o babaydı.

Benimle tek kelime konuştuğu için mutluluktan ağlarken ertesi gün acıdan ağlatan babamdı, hergün başımı okşaması için içten içe yalvarıyorken bana bakmaya bile tenezzül etmeyen babamdı.. o babaydı peki ben çocuk değilmiydim.

Değildim,

Ben çocuk değildim. Aksi olsaydı beni severdi değil mi? Aksi olsaydı beni öldürmeye çalışmazdı, hergün beni ağlatmazdı. Anılarımdan çıkıp bana şiddet uygulayacak gibi hissetirmezdi. O beni severdi...ama aksi olsaydı. Bana çocukluğumu yaşatırdı, ölesiye özendiğim çocukların babası gibi olurdu..ama ben çocuk değildim. Ne ben çocuktum nede hiç çocuk oldum.

Sevilen çocuklardan, dövülmeyen çocuklardan, sevgiye boğulan o çocuklardan ne eksiğim vardı?
Bu sorunun cevabı belliydi. Ben çocuk değildim, hiç bir zaman da olmadım.
Sahi nasıl çocuk olunurdu?
Bu sorunun cevabını da diğer şeyeler gibi bilmiyordum.

Peki ben kim miydim?

O bir kere bile özür dilemezken içimden onu tekrar tekrar affedendim. Daha anasınıfına başlamadan beni beşinci kattan aşağı atmaya çalışmasında haklı bir sebep arayan, bir kere yüzüme bakınca şımarmış hissedendim. Ben, beni sevmesi için çocuk olamaya çalışandım. Bedenimde bıraktığı yaraların binlerce katını yüreğimde açan adamın bir gülüşüne muhtaç olandım. Ben onun oğlu olmaya çalışandım, tek arzusu minicik bir sevgi kırıntısı olandım.. ama çocuk değildim, çocuk olamayandım.