~İSYANKÂR🫀~

~Ateşten gömlek~

Keyifli okumalar dileriim çiçeklerimm🫀

...

"Asaf benim düşmanım,"

Hı?

Böyle bir itiraf beklemediğimden söyledikleri beni bir anlığına affallattı. Bir saniyenin ardından duyduklarımı anladığımda ise gözlerim şokla açılıp dudaklarımdan bir şaşkınlık nidası firar etmişti bile.

Nasıl ya,

O bu tepkimi beklemiyor olacak ki çökmüş ifadesine rağmen güldü. Yerimde donup kalmıştım. Ben hâlâ olayın şokundan çıkamadığım için kafamı hafifçe sağa sola sallayıp kafamı toparlamaya çalıştım.

Düşmanım dedi Çilen! Düşmanım..

Doğru muydu duyduklarım, kaza sonrası bir çeşit beyin travması mı geçiriyorum acaba? Tabii ya o yüzden garipten sesler duyuyorum. Başka türlü Asaf ve Ayaz nasıl düşman olabilir!

Allah'ım deliriyorum sabır ver.

İkisinin düşman olduklarını onları birbiriyle çok yakın gördüğüm için reddediyordum. Eh, pek de yakın değillerdi ama düşman olacak kadar da birbirlerine tavır almamamışlardı. Yada ben öyle davrandıklarını fark etmemiştim.

Ayaz hâlâ bana bakarken şaşkınlığımın eseri olan yüz ifademi normale döndürdüm. Gözlerinde parıltılarla bana bakıyordu. Yüzünde herşeye inat bir minicik tebessüm yer edinmişti. Dudakları ise söylediği sözlerin ardından birbirine mühürlenmişti. Gözlerinin tam içine bakarken sorgulamaktan kendimi alamamıştım.

Birbirlerine olan davranışları her ne kadar dikkatimi çekse de bu kadarını tahmin etmemiştim. Gerçi Ayaz Asaf'ın emirlerini yerine getirirken düşman olduklarını anlamam ne kadar mümkündü orası muamma. Sahi, onlar bu denli birbirlerinin etrafındayken nasıl düşman olurlar? Yada bu nasıl bir düşmanlıktı, birbirleri ile alakaları neydi? Ayaz da mı onlardan?

Ayaz da mı kurucular çalışıyor?

Kafamda dönen son soru içimde bir şeylerin sarsılmasına neden oldu, artık kimseye güvenemiyorum. Çünkü hepsinin bir şekilde onlarla bağlantısı çıkıyordu, bunun en net örneği Asaftı...

Ona bu hükmü giydirmek içimde bir şeyleri yakıyordu, ama inkar etmenin de ne denli bir aptallık olduğunun farkındayım. Asaf kuruculara çalışıyor. Asaf katillerime çalışıyor,

Bu, bu kötü hissettiriyor.

Ona bir daha eskisi gibi bakamayacağımı biliyorum, ne eskisi gibi bakacak nede etrafımda olduğu zaman hissettiğim duygulara bir daha inanabilecektim. Ona herhangi bir duygu bile hissetmem zaten ayrı saçmalıktı. O benim patronum, ve patronları oldum olası sevmemişimdir. Ve Asaf istisnalar dahilinde değil, patronuma karşı bir duygu besleyemem. Zaten bunun nereden çıktığını bilmiyordum yanlızca onunlayken olan o duygu vardı benim için, olduğunu yeni keşfettiğim yerini artık boşluğa bırakan o duygu. Uçsuz bucaksız bir boşluk. Yerini yavaş yavaş nefrete bırakan boşluk..

Bu acıtıyor.

Onlar ile bağlantısını anladıktan sonra içime yerleşen nefret tohumları onu düşündüğüm zaman beni ele geçiriyordu, ondan nefret etmek istemeyen yanımı bastırıyordu. Ve eğer düşündüğüm gibiyse içimdeki nefreti sonuna kadar hak ediyordu. Nefret edilmeyi hak ediyordu.