~İSYANKÂR🫀~

~Ölümün kıyısında~

Keyifli okumalar dilerim 🫀

Bölümle alakasız ama 'Gülüşüne yanıyorum' Asaf ve Çilen'in vibesini verdi ehehehh.

...

Hiçbir zaman kolay bir hayatım olmamıştı.

Çekilebilir bir tarafı yoktu bana göre bu zorlu hayatın, her bir anısı insanı inim inim titreten bir hayat nasıl çekilebilir olabilirdi ki?

Her bir anısı beni inim inim titreten bir hayat.

Korkudan, her bir hatıranın anılarımdan çıkıp bana saldıracağından duyduğum korku beni titretiyordu. En azından düşündüğüm zaman, düşünmek zorunda olduğum zaman.

Sayısız kez tedavi görmüştüm düşünmemek için, ama o ses yıllarca kendimden, zihnimde saklı tuttuğum anıları tetikleyip beni düşündürüyordü, düşünmeye zorluyordu. Aldığım ilaçlardan delirme noktasına gelene kadar uğraşmıştım.. ama olmuyordu, her bir çabam o sesi duyana kadar dayanıyordu.

Silah sesi,

O anılarımın tetikleyicisiydi.

Zihnimin kabusuydu.

Belki de asıl korkum kurşunun namludan koparken çıkarttığı o tiz ses değil de bana hatırlattığı mâzi idi. Belki de en büyük korkum yeniden o anıların esiri olmaktı.

Bu ses benim imtihanımdı, duydukça delirme noktasına gelip kendimi kaybediyordum. Bana o acı günleri anne ve babamın ölü bedenlerini hatırlatıyordu. Gözümün önünde vurulan insanları hatırlatıyordu. Öldürmek üzere olduğum masumları hatırlıyordu.. Kenan'ın o ceset dolu gözlerini, gözünü kırpmadan ailemi öldürdüğünü hatırlatıyordu. İşgencecilerimi hatırlatıyordu. İstemiyordum. O sesi duymak istemiyordum.

Umudu bitmek üzere olan kızın tek isteğiydi bu, peki bu gerçekleşebilir miydi?

Sanmıyorum.

Duymasam olmaz mıydı? Kulaklarım o sese sağır olsa olmaz mıydı? Olamaz mıydı..?

Olabilir miydi?

Sanmıyorum.

Etrafımda bu insanlar olduğu sürece bu kabusun biteceğini sanmıyordum. Hele ki beni yıllardır arayan kurucular varken.
Kaçmıştım, peki kurtulabilmiş mıydım?

Sanmıyorum.

Zihnimde bu kadar yara varken buna kurtuluş denebilir miydi?

Hayata soluk bir kız kalmıştı o kara günlerin ardından, bir daha huzurla nefes alacağını sanmayan bir kız. Ölü ruhun sahibi, varis. İstiyordu. Yaşamak istiyordu. Nefes almak istiyordu. Her ne kadar reddetse de huzurla nefes almadan ölmek istemiyordu. Tek bir soluk bile yeterdi oysaki.. herşeye rağmen. Peki bu mümkün müydü?

Sanmak istiyorum.

Huzurla nefes alacağımı sanmak istiyorum. Tek bir soluk olsa bile.

🤍

İçime kasvet tohumları ekilmiş bir şekilde uyanmıştım tanıdık gelen odada. Gözümü açıp etrafa kısa göz gezdirdiğimde camdan duvarla kaşılaşmam ile hâlâ Asaf'ın evinde olsuğunu anlamıştım. İçimdeki huzursuzluk büyüyüp beni kemirdiği zaman diliminde en son olanlar zihnime sızmıştı. Bayılışım..