Doktorun olarak! {Yarı Texting}

31

Şimdi şöyle ki- hepte böyle başlıyorum herhalde ama neyse, canım okurlarım, bir saniye kendimi çok ünlü sandım, her neyse canlarım siz okuyup oylamayınca ben beğenip beğenmediğinizi anlayamıyorum, devam edeyim mi yoksa bırakayım mı onu da anlamıyorum. Bu sebepten dolayı beğeniyor ve okumaya devam ediyorsanız mutlaka oylamayı unutmayınnn..

İyi okumalarrr...

Bir anda havalanmamla yarı uyanmıştım ama gözlerimi açabilmek için hâlâ uykum vardı. Kafam büyük ihtimalle Alperen'e yaslıydı, kendisininden sesi geliyordu zaten. Anlamadığım bir dilde birine bir şey dedikten sonra yürümeye devam etti.

Bir süre sonra sırtım sonunda yatakla buluşunca yarı uyanık halimle şükür ettim. Böyle de şükürlü bir insanımdır işte.

"Defne, kalk üstünü değiştir." Alperenin ninni gibi gelen sesiyle ağızımdan değişik sesler çıkararak şu an uykumun en güzel yerinde olduğumu, üstümü değiştirmek için kalkamayacağımı anlattım.

Kesin anlamıştır bu arada.

"Ben mi yapayım?" Kafamı anlamadan, susması için evet anlamında sallayınca güldüğünü duydum ama sorgulamadan uyumaya devam ettim.

Yani en azından denedim.

Kendileri beni uykumla yalnız bırakmak istemiyor olacak ki yüzümün her tarafına öpücükler kondurmaya başladı, uykum çoktan kaçmıştı bile ama gelmesi uzun sürmezdi.

"Beni bu kadar güzel bir şekilde uykumdan etmeseydin seni camdan atabilirdim." Diyerek homurdandığımda son bir kez yanağımı öpüp "Kalk hadi." Diyerek benden uzaklaştı.

El mecbur kalkıp daha rahat bir şeyler giyinip tekrar yatağıma döndüm. Şu an nerede olduğumuzu sorgulamak için bile çok yorgundum.

Bir kaç dakika sonra yatağın yan tarafı çöküp iki el belime sarılana kadar çok güzel uyuyordum.

"Alperen ne yapıyorsun?"

"Sana sarılıyorum."

"Benimle uyumayı düşünmüyorsun inşallah."

Ve ne hikmetse "Başka yatak yokmuş." Cevabını verip kafasını iyice boynuma gömdü.

Ben ise şaşkınlıkla ağızım bir karış ciddi olup olmadığını anlamaya çalışıyordum.

"Koltukta yat."

Omen tonrem ne kadar da zeki bir varlık.

Alperen beni duymamazlıktan gelip belime daha sıkı sarıldı.

"Yarabbim sabır."

Kafamı iki yana sallayıp ellerimi saçlarına götürüp oynamaya başladım.

Sabah, ne abimin kalk Defne diye böğürmesiyle, nede o lanet alarmın sesiyle uyandım.

Normal bir insan gibi uyandığım zaman uyandım.

Bu cümlenin ne kadar mantıklı olduğu sorgulanır tabi.

Yanımda uyuyan Alpereni uyandırmamaya dikkat ederek yatakta doğruldum ve nerede olduğumuzu anlamaya çalışmaya başladım.

Bugünde cümlelerim birbirilerinden doğrular maşallah.

Etrafa anlamsız bakışlar atarken kalkıp cama bakmak ancak aklıma gelebilmişti. Üşene üşene ayağa kalkıp cama doğru ilerledim.

Biraz da cama boş boş baktım ama bu çok kısa sürdü... çünkü karşımda ki şeyi gördüğüm an bir kal gelmişti. En son Alpereni siyahlar içinde görünce böyle donakalmıştım.