Perfect Man // P.J.M

♡26♡

Mari:

Aradan 5 yıl geçmişti. Jiminden ayrılmak zorunda kalmıştım ama düşundüğünüz gibi bir ayrılma değil. Amerikada üniversite okumaya gitmiştim. Jiminle bi süre sonra konuşmamaya başlamıştık. Beni hatırlıyormu yada başkadıylamı çıkmaya başladı hiç bir fikrim yoktu ama şu kesindi ben onu hala seviyordum.

"Kore havayollarını seçtiğiniz için teşekkürler." Sonunda Kore'ye varmıştım. Yeni bir hayat ve iş beni bekliyordu. Annemden mümkün olduğunca söz etmek istemiyorum ama ben Amerikaya gittikten hemen 5 ay sonra vefat etmişti. Annemin böbrek kanseri olduğunu ve gizliden tedavi olduğunu sonradan yani öldükten sonra öğrenmiştim. Öldüğünüde hemşirelerin beni aramasıyla öğrenmiştim. 3 yıl boyunca annemin hasretini çekerek okumaya çalışmıştım neyseki başarmıştım. Her zaman Jimin'in benim yanımda olduğunu yada Annemin bu mesleği kazanmamı çok istediğini bilip çalışmıştım.

Havaalanından çıkıp ilk gittiğim yer annemin mezarıydı. Ölmeden önce son bir defa onu görmek isterdim onu koklamak öpmek.

Mezarlığa vardığımda mezarın başında birini gördüm yaklaştıkça elinde bir buket çiçek olduğunu fark ettim. "Kim siniz?" Sesimi duyunca hemen arkasını döndü. "Mari!" Jimin karşımdaydı. Jimini görünce mutlu olmuştum. Gelip bana sarıldı. "Bende anneni ziyarete gelmiştim." Kafamı salladım. Fazla konuşmak istemiyordum. Annemin mezarına geçip onunla konuşmak istiyordum.

"Anne sonunda istediğin mesleği olucam. Senin için." Gözümdeki yaşları silip Jimine döndüm. "Gidelim." Diyince ayaklanıp Jimin'in arkasından mezarlığın çıkışına doğru yürüdük. "Emin ol annen seninle gurur duyuyordur." "Teşekkürler."

Jiminle eskiden her zaman gittiğimiz parkın bankına oturduk. "Niye beni aramadın?" Ona döndüm. "Peki ya sen neden beni aramadın?" Kıkırdadı. Her zamanki Jimin'in kıkırdamasıydı. "Yeni telefon aldım. Eski telefonumdaki numaralar hep silindi." Şimdi anlamıştım. Ah benim mal kafam ben hep Jimin'in ilk mesaj atmasını beklemiştim. "Şey b-benimde aynı şey oldu." Yalan söylemekten zarar gelmez herhalde.

"Mari 5 yıl önce yaptığımız sözü hatırlıyormusun?" Hatırlamak mı? Aklımdan çıkmıyordu! "Unuttum neydi ki?" Birazcık şakalaşalım. "Yah... neyse öyle olsun." Önünü döndü. Ne şimdi gerçekten unutsam bana sözümüzü hatırlatmiyacak mı? "Ev tuttucak mısın? İstersen diyorum... benim evimde kalabilirsin. Hem bana özel evim var." Ona döndüm. Bizim evimiz kiralık olduğu için orada kalamazdım çünkü annem öldükten sonra başkaları taşındı. Yani Jiminde kalmak en mantıklısıydı. "Tamam." "Gerçekten mi?" Niye bu kadar şaşırdı ki? "Evet."

Jimin'in evinin yolunu tuttuk. Evi çok büyük ve hoştu. Dekorasyonu çok hoştu. Aslında loş bir ortamdı. "Burası neden bu kadar karanlık?" "Hoşuma gidiyor."

Evde gezinirken dikkatimi birşey çekti. "Ben nerede uyuyacağım?" "Benimle." Jimine ciddimisin bakışı attım. Nelerle uğraşıyorum ben? "Ne istesen koltukta yat." Bazenleri çok gıcık oluyor. "Onun yerine senin koltukta yatman gerekiyor." "Beraber yatalım hadiiiii." "Belki."

Daha saat erken olduğu için Jimin dışarı çıkmak istedi bende kabul ettim. Deniz kenarında yürümek istediğini söyledi.

Deniz kenarında varmıştık. "Buradaki çakıl taşları çok güzel ve rengarenk. Hadi toplayalım!" Ben bu tarz şeylere bayılırım bu yüzden hemen kabul ettim.

Jimin bir yandan toplarken bende topluyodum. Gittikçe birbirimizden ayrılmıştık. Jimine göz attığımda çok şirin gözüküyordu aynı bir çocuk gibi. Önümü döndüğümde beni büyülüyen bir taş görmüştüm. Sanki renk değiştiriyodu. Elime alıp onu incelerken gözüm Jimine takıldı. Bana doğru gelmeye başladı fakat paytak yürüyordu. Komik gözüküyordu. "Hahaha napıyorsun Jimin?" Birşey demeden yanıma yaklaşmaya devam etti. Jimin tam karşımdaydı. Yere eğildi ve yere parlayan birşey koydu. İlkte taş zannetmiştim ama yere yaklaştıkça yüzük olduğunu fark ettim. "Bu ne?" "Benimle evlenir misin?" Dur biraz... ne!? "Noluyoz?"

Neden paytak yürüdüğünü 27. Bölümde açıklıyacağım. Bence hepiniz 'Awww' olacaksınız çünkü şahsen ben oldum dhhdhfh
Umarım beğenmişsinizdir veeeee lütfen Varacolaci'ye bakın 😶
Öpüldünüz!