Until We Meet Again Book I: 1903 (COMPLETE)

KABANATA XIII

Patuloy na bumabagabag sa isip ko ang pag amin saakin ni Ethan, di ko alam kung pati ako nahuhulog na sakanya, nahihirapan ako at nalilito sa nararamdaman ko, hindi ako mapakali narito ako ngayon sa aking kama at nakahiga nakatingin sa itaas ng kisame at nag iisip ng malalim, hindi ko talaga maintindihan. Mahal ko na nga ba talaga si Ethan? Hay ewan, kung narito lang sana si Leonor ay may makakausap ako ngayon. Bakit ko ba nararamdaman ulit itong pag ibig na ito, hindi maaari ito, mahal ko si Carlos at ayokong kalimutan siya ng ganun ganoon na lamang. Maya maya ay kumatok si Rosalinda sa cuarto ko

"Porque Rosalinda?" tugon ko sa katok niya

"Pinapatawag po kayo ng inyong ina sa baba" pinagbuksan ko siya ng pintuan at nginitian, baba na sana kami ng hagdan ng kinausap ko siya

"Ro-rosalinda, teka sandali" napalingon naman siya saakin at tinignan ako ng nagtataka

"Uhm, Paano mo masasabing nahuhulog o umiibig ka na sa isang tao?" halatang nagtaka si Rosalinda dahil tinanong ko siya ng katanungang hindi niya alam kung saan ko hinugot

"Paano niyo po ba nalaman na mahal niyo na po si Señor Carlos?"

"Uhm, ano, hindi ko makontrol ang tibok ng puso ko, natutuwa ako pag nariyan siya pati lahat ng problema, lungkot at galit saaking puso ay nawawala pag tuwing kasama ko siya, parang nasa langit ako pag nariyan siya. Mahirap sabihin pero hinding hindi ko makakalimutan ang naramdaman kong iyon para sakanya"

"Kung gayon po Señora, alam niyo na po pala ang kasagutan, maaari na po ba tayong bumaba, hinihintay na po kayo ng inyong mga bisita?" nakangiting tugon saakin ni Rosalinda, hindi ko siya nginitian, napaisip ako ng pandalian, hinawakan ko ang braso ni Rosalinda at pinatigil ko siya dahil ibinaba na niya ang isa niyang paa sa baitang ng hagdanan

"Pe-pero paano kung natatakot ka para sa nararamdaman mo, paano kung may pangamba kang nararamdaman para sa taong iyon?"

"Señora, kung talaga pong totoo ang nararamdaman mo para sakanya, iwaksi niyo po ang takot sa iyong puso. Wala naman pong masamang maging matapang, alam ko po mahirap pero subukan niyo pong maging matapang, subukan niyo pong pagbigyan muna ang nararamdaman niyo po. Alam ko pong hindi niyo pa rin po nakakalimutan si Señor Carlos at alam ko pong nananatili po siya saiyong puso hanggang ngayon pero po Señora hindi po porque na nagmahal po kayo ng bago o susubukan niyo po ulit magmahal ng bago ay ibig sabihin na kinalimutan niyo nap o si Señor Carlos, alam ko pong totoong mahal niyo siya at totoong mahal ka po niya pero kung nakakapagsalita lamang po si Señor Carlos sa ngayon alam ko pong kasiyahan po ninyo ang hangad niya at hangad niya po na mayroong taong magaalaga at magmamahal saiyo"

"Ah ganoon ba, sige Rosalinda maraming maraming salamat saiyo at naliwanagan ako" Nginitian ko siya at niyakap, niyakap niya rin ako pabalik, tinawag naman kami ng isa pang ayudante para pababain sa salas

"Tayo na po Señora at baka hindi na natin maabutan ang bisita niyo" inilalayan ako pababa ni Rosalinda, nagulat ako dahil may bisita kami, hindi ko maintindihan kung bakit lagi kaming may bisita, bumaba kami ng hagdan, ikinagulat ko nang makita ko ang bisita sa may salas ay sila

Dolores at Doña Victoria

Ano kaya ang pakay nilang dalawa dito? Nakakapagod makipagtalo lalo na sa kalagayan kong ito, gusto kong malaman kung ano ang pakay nila, sana ay malinis iyon upang maging matiwasay ang pagbisita nila dito sa casa

"Nariyan ka na pala aking anak, dahan dahan sa pagbaba, narito sila Doña Victoria upang makipagayos at kumustahin ka" nakangiting sabi saakin ni Ina, hindi ko maintindihan kung anong masamang hangin ang umihip sakanila at bigla silang bumuti at gustong makipagayos