Until We Meet Again Book I: 1903 (COMPLETE)

KABANATA XIX

"Magkita tayo bukas sa ganap na alas seis ng hapon sa may parke ng San Francisco"

Yan ang laman ng liham na iniabot saakin ni patrick pagtapos niyang umalis kahapon, ngayon ko lamang ito nabasa dahil naging medyo abala na din ako pag uwi at inaalala pa din si Ethan, hindi ko alam kung sisipot ba ako sa paanyaya niya saakin maghihintay nalang ako ng magandang klima mamaya kung maayos naman ay tutuloy ako kung hindi ay hindi na ako tutuloy paabutan ko nalamang siya ng liham kay Rosalinda para naman hindi na niya ako hintayin kung hindi ako makakapunta, kung ako ang tatanungin ayoko talaga pumunta dahil hindi ko dama ang umalis ng casa ngayon, sa madaling salita ay tinatamad ako pero dahil ayaw ko naman iwanan sa ere si Patrick ay kailangan kong pagisipang mabuti kung sisipot ba ako hindi,dahil maaga pa naman mapapakaabala muna ako para makapagdesisyon na din ako. Naging abala si esperanza sa pagtatahi at paglilinis ng kaniyang silid dahil ayaw niyang pinapagalaw ang kaiyang cuarto sa kahit na sino kaya siya mismo ang naglilinis dito, nagaral din siya ng iba pang puedeng tugtugin sa piyano, napagod siya ng husto kaya pinagpasiyahan niya munang umidlip o magsiesta.

"Señora Esperanza" kumakatok si Rosalinda sa silid ni Esperanza, nagising naman siya sa pagkakaidlip at napansin niyang tila lumamig ang paligid, bumuhos ang malakas na ulan, tumayo siya at pumunta sa may pintuan at pinagbuksan si Rosalinda

"Señora alas siete na po maghahapunan na po tayo""Sige bababa na, anong oras na ulit?"

"Alas siete po Señora"

"AlAS SIETE? Hindi ito maaari kailangan kong magayos, samahan mo ako Rosalinda pupunta tayo sa may plaza"

"Pe-pero po Señora malakas po ang buhos ng ulan at isa pa po ay gabi na"

"Isang oras na akong hinhintay ni Ginoong Patrick, hindi ko akalain na makakatulog ako ng sobra, sana ay naroon pa siya" nagmadali akong magbihis at nagayos, nagpaalam ako kay mama at isinama ko si Rosalinda, nagmamadali ang kutsero upang makarating kami kaagad sa plaza, mahirap bumiyahe dahil sobrang lakas ng buhos ng ulan, sana ay maabutan ko pa si Ginoong Patrick doon. Pagdating sa plaza ay pinayungan ako ni Rosalinda at naglakad lakad kami upang hanapin si Ginoong Patrick, medyo tumila na ang ula kaya ambon ambon na lamang. Nagulat ako saakin nakita, hindi ko lubos akalain narito pa din si Ginoong Patrick, mayroong lamesa na may kandila sa gitna, may mga pagkaing nakahain pero basang basa na lahat pati si Patrick na nakatalikod kaya hindi kami napansin kaagad, nangingini siya at basang basa dahil sa ulan, maya maya pa ay humarap siya at napangiti ng makita kami ni Rosalinda, nahihirapan siyang ngumiti dahil sa nginig pero pinilit niya pa ding ngumiti na para bang walang nangyari, lumapit siya sa puesto namin ng dahan dahan

"E-esperanza I-I'm happy that you're here" yayakapin niya sana ako pero naaalala niyang basa siya kaya hindi na niya itinuloy, hinawakan na lamang niya ang aking kamay.

"I'm sorry pe-pero ba-basa na lahat ng pagkain, hindi na na-natin makakain ang mga iyan, sorry talaga, si-siya nga pala pa-para saiyo ito" binigay niya saakin ang isang maliit na kahon, bakas naman sa mukha niya ang pagkalungkot, nakaramdamn ako ng kirot dahil hinintay pala niya ako ng halos isang oras kahit na malakas ang ulan, kaya hindi ko lubos maisip bakit hindi ako sumipot kaagad, nagsisisi ako ng sobra

"Patawad Ginoong Patrick, patawad po talaga" ngumiti lamang siya at nakahawak pa din saaking mga kamay na nanginginig dahil sa sobrang lamig at dahil basang basa na siya.