GECENİN KARANLIĞINDA: SALGIN

XXIII. SAADET YUVASI

            Ömer, elindekini uzattı.

"Sana nikâh hediyeni biraz erken vermek istiyorum, Faruk abiyle beraber bunu düşündük."

Poşeti merakla açtım.

"Nereden buldunuz oğlum bunu?" diye sordum şaşkınlıkla.

"Faruk abiye takım elbise ayarlayacaktık hani, vaktizamanında bir akşam çay içerken konuşmuştuk."

Kafamı hafifçe geriye atıp kaşlarımı çattım, hatırlamaya çalışıyordum.

"O şaka değil miydi?"

"Şakaydı. Sen okuldayken Faruk abiyle birlikte yiyecek bir şeyler bulmak için tekneden ayrılmıştık. Takım elbise satan lüks bir mağaza gördük. Ne kadar ısrarcı olabileceğimi biliyorsun. Faruk abi 'tamam' diyene kadar başının etini yedim. Teknede odasında duruyordu, hiç giymedi."

"Elif normal kıyafetiyle gelince morali bozulmasın?"

Bön bön baktı.

"Kurduğu cümleye bak... Kızlar, tüllerden bir duvak uydurmaya çalıştılar bütün gün. Her şeyin eksiksiz olmasını istiyorum. Hem sen ne giyersen giy, yengem senden daha güzel gözükecek."

Sırıttım.

"Bak, o konuda çok haklısın. Eksik olma Ömer, teşekkür ederim."

Sarıldı.

"Senin adına çok mutluyum. İnşallah her şey gönlünüzce olur."

"Bu akşam ailemizin arasındaki bağlar daha da güçlenecek Ömer. Hep hayalini kurduğumuz gibi. Omuz omuzayız, hayatımızın sonuna kadar..."

"Omuz omuzayız. Hadi, insanlar seni değil gelini bekleyecek. Hazırlan artık."

***

"Bugün burada, herkesin huzurunda hayırlı bir iş vesilesiyle toplanmış bulunuyoruz. Aramızdan iki genç, hayatlarını birleştirme kararı aldı. Bilmenizi isterim ki buna vesile olmaktan onur duyuyorum."

Hoca, karşımızdaki sandalyede oturuyordu. Elif'in yüzünü kapatan duvak, her ne kadar tülden yırtılmış olsa da hizmet ettiği amaçtan dolayı mükemmel bir hava katıyordu ortama. Hoca, konuşmasına devam etti.

"Başlamadan önce, bir şey söylemek isteyen var mı?"

Ömer, elini havaya kaldırdı.

"Bu evliliğin başta Elif ve Yunus için, sonra hepimiz adına hayırlı ve daim olmasını diliyorum. Birlikte çok yol kat ettik, badireler atlattık, güldük, ağladık. Allah, aramızdaki bağı bozmasın, bir ömür boyu beraber mücadele edelim."

Gülümseyerek Metin'e döndü.

"Ben, herkesin bilmesini istiyorum ki şimdiye kadar yaşanan tüm dargınlıklardan vazgeçiyorum. Bu temiz olay, tertemiz bir başlangıca sebep olsun istiyorum."

"Âmin... Ben de bir şeyler söylemek istiyorum." dedi Zeki. Yutkundu.

"Beni hepiniz tanıyorsunuz, duygusal bir insan değilim. Fakat buna rağmen şu anda mutluluğu en az sizin kadar derin hissedebiliyorum.

Elif'i küçüklüğümden tanırım. Eh, Yunus'la birbirimizin hayatını defalarca kez kurtardık, onu da tanıdığımı düşünüyorum. Hiçbir zaman vazgeçmedi, ben yaşadığımız şeylere karşın kurtulacağımıza ihtimal bile vermiyorken o daima bir yolunu buldu ve onun vesilesiyle, burada oturabiliyoruz.

Ben şunu bilir, şunu söylerim. Birbirinize yakışıyorsunuz, birbirinizi daha güçlü kılıyorsunuz ve mutlu olmayı hak ediyorsunuz. Allah, hak ettiğiniz mutluluğu sizden esirgemesin."

Kısa bir sessizlikten sonra hoca dualar eşliğinde nikâhı kıydı. Babamın ve abimin elini öptükten sonra abim, konuşmaya başladı.

"Ömer'le Zeki güzel konuştu, söylenmesi gereken şeyleri söyledi. Eklemek istediğim birkaç cümle kaldı.

Size karşı dürüst olacağım. Oturduğum koltuk, büyük bir sorumluluk ve soğukkanlılık gerektiriyor. O yüzden verdiğim kararlar, bazen en doğru kararlar olmayabiliyor.

Birtakım kuşkularım vardı. Yunus olmasaydı, onun sağduyusunu hissetmeyeydim, bu kuşkular belki de beni yalnız bir adam yapacaktı. Belki sizinle aynı odada bulunamayacaktık.

Bunu Yunus'a borçluyuz dostlarım. Eskiden beri Yunus'un da, Ömer'in de, benim de... Ailemiz yoktu, sadece üçümüz vardık. Şu anda, ilk defa kendimi yalnızlıktan tamamıyla uzakta ve mükemmel bir ailenin parçası olarak hissediyorum.

Allah, saadet yuvamızı, bu nikâhın vesilesiyle korusun. Hepimizin en derinindeki parçaları olan bu iki genci mutlu kılsın."

Gecenin karanlığı bütün şehre, hatta odaların içine dahi çökmüşken kıyılan nikâh, yüreklerimizi karanlıktan muhafaza eden bir güneş gibi doğmuştu hastaneye.