ŞİİRLERLE YAĞAN YAĞMURLARIM

Kayboluyorum

En masum denizler,
Ya oluşmuşsa en tehlikeli gözyaşlarıyla.
Ya insan hayata tutunamıyorsa,
Boyunu aşan hatalarıyla.
Ya amaçsızca atıyorsa adımlarını insan,
O sessiz haykırışlarla.
Ya yağmıyorsa yağmurlar,
Küsmüşse insanlara.
Tuttuğumuz dal kalıyorsa elimizde,
Ya tutunamıyorsak elimizdeki kalp kırıklarıyla,
Kanatıyorsa her bir kırık umursamazca.
Kayboluyorum ben bu Dünya'da.
Ne yaşanır bu insanlarla,
Ne de geride bırakamadığımız bu insanlıktan soğutan hatalarla.
Kaybolunur tabi gözyaşlarında;
İnsan kendini kendinde,
İnsanları insanlıkta,
Huzuru ülkede,
Sevgiyi nabızda,
Bulamadıkça.
Dinle İstanbul, dinle Türkiye, dinle Dünya.
Var mı senden akıllısı bu hayatta.
İnsan kaç evrende kaybolabilir ki.
Hem iç dünyasında, hem bastığı toprakta.
Baksa etrafına, susup kalıyor şaşkınlığıyla.
Baksa yorgunluğuna, atlattığı yokuşlarına,
Çaresiz çaresiz sarılıyor yalnızlığında.
Kayboluşunda kaybolur insan,
Kendini kendinde, hayatı Dünya'da bulamadığı an.