ŞİİRLERLE YAĞAN YAĞMURLARIM

Ne Zaman Gülecek Bu Yürekler!

Bitmek bilmez bir karanlık içinde,
İlerliyor ülkemin insanı düşüncesizce.
Nerede o vatan sevgisiyle yanıp tutuşan insanlar,
Nerede insana insan gibi davranan eski şahıslar.
Ne durdurabildik tecavüzü ve tacizi,
Ne susturabildik silahları,
Ne kesebildik katliamları,
Ne de dur diyemedi şu insanoğlu kendine.
Aklımız başımızdan gitmiş,
İman gücümüz yüreğimizden.
Kalbimiz sızladı, gözlerimizden yaş aktı.
Analar izledi o evlatlarını ölüme giderken,
Toprağa giderken ,
Ne onlar durdurabildi, ne biz.
Şehit de oldu bu vatanın evlatları,
Şahit de oldu bu kötülüklere.
Kimisi gitti askere,
Kimisi gitti uyuşturucu çetesine,
Kimisi kaybetti kendini,
Kimisi buldu vatana sevgisini.
Kızlar olacaktı mutlu,
Kimileri oldu doktor, öğretmen.
Kimileri buldu kendini üzerine toprak atılırken.
Kimisi aile faciası, kimisi çocuk gelin, kimisi tecavüz kurbanı.
Acı ne zaman dinecek şu yüreklerde.
Ne zaman özgür olacak kız-erkek.
Ne zaman saati olmayacak nefes almanın.
Ne zaman nesli tükenmeyecek şu güzelim hayvanların.
Ne zaman doğaya saygımız olacak.
Ne zaman olabilecez insan.
Bu vatanda; bu al bayrağın, bu toprağın hakkını ne zaman vericez.
Bilmiyorum, bilemiyorum.