Telefonumda siyah beyaz fotoğraflarım varken,
Neden tuvalime renkli fırçalar savururum ki?
Gökteki bulutları bir o kadar karanlık severken,
Neden mimiklerimi bu kadar renkli seçerim ki?
Anılarım siyah mı benim, yoksa gökkuşağı mı?
Ama onun ne güneşi var, ne yağmur damlaları...
Böylesine renksiz bir ben sarıldığı için giyinmiştir belki karanlığı.
Böylesine yalnız bir ben kurcaladığı için unutmuştur belki nefes almayı.
Ne kadar oldu anılarımla konuşmayalı,
Renkleri bir tek tuvalimde kullanalı,
Kendimi bulmaya çalışmaktan geçmişi düşünmeyi bırakalı,
Güllerimi siyaha boyayalı ne kadar oldu!
Anılarım biraz mavi benim,
Denize daldığım zaman içimde beliren nefesim,
Ruhumla birlikte yüzdüğümde derinliğini sevdiğim.
Anılarım biraz mor benim,
Soğukta moraran tırnaklarımı giymiş,
Buna şahittir ısınmak nedir bilmeyen ellerim.
Anılarım biraz gri benim,
Düşüncelerim ufukta gördüğüm dağlarsa,
Hatıralarım üstünde beliren sislerim.
Anılarım biraz sarı benim,
Onu taklit eden bir tene sahibim.
Belki de ondandır yıldızları sarı çizmeyişim.
Anılarımı karıştırsam boyalarım gibi,
Hangi renk olurdu?
Onlardan bir tablo yapsam,
Üstünde hangi düşlerim dururdu?
Sonbaharı sunsam geçmişime,
Kim bilir kaç yaprağı soldururdu!
REYYAN EVİRGEN
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ŞİİRLERLE YAĞAN YAĞMURLARIM
PoetryGök gürültüleri vardı beynimde, Çözdüm onları kelimelerimle. Döküldüler teker teker. Bazıları yeryüzüne, Bazıları ise gözlerimden çehreme.
