ŞİİRLERLE YAĞAN YAĞMURLARIM

YERSİZ TAHAMMÜL

Duygularımı tuttum hep ön planda.
Saygısızlık ettim kendime, yine kendime söylediğim yalanlarla.
Her şey gelip geçer diyerek, şahit oldum geçmeyen yaralara.
Her şeyin sonunda kırılmışsam kendime ne fayda.

Unuttum insanların düşüncesizliğinde sınır olmadığını,
Affedemediğim onca şey var içimde.
Bitmeyek bu liste, başlıyor sessizliklerimle.
Konuşsam da etmedi fayda, çektim kendimi içten içe.

Katlanamadığım davranışlar ele geçirdi beni.
Her seferinde de zorunda kaldım normal karşılamaya,
Sanki olağanmış gibi beni içten içe öldüren bütün hareketleri.

Bizi yoran insanlar başımıza kusursuz kesildi.
Tanıyamıyorum bunca haksızlığın ortasında çaresiz oturan beni.
Değilsem kendim, neyim ben şimdi?
Beni yalnız bırakan yoksa haketmeyen insanlara gösterdiğim tahammüllerim miydi!