ŞİİRLERLE YAĞAN YAĞMURLARIM

Yorulmuşum

Ne zaman gülmek için çabalasam, gülüyorum.
Ne zaman ağlamak istesem gökyüzüyle birlikte,
İçimdeki dolmuşluk sarıyor bedenimi,
Beni ıslatan sadece yağmurlar oluyor,
Ağlayamıyorum, susuyorum.

Kendime sarıldığım kadar sarılmıyorum insanlara,
Ya ben sarılamıyorum ruhumdaki sızıyla,
Ya da onlar beklemiyor sarılmamı,
Gidiyorlar, beklemeden öylece.

Bir boşluk var oluyor hep içimde,
Doldurulmamaya yemin etmiş sanki.
Aynı kulaklarımı tırmalayan yüreğimdeki sessizlik gibi,
Acı ve keşkelerle dolu.

Ne zaman meydan okusam zor zamanlara,
Aydınlık sabahlarım sonlanıyor kabuslarla.
İçimdeki o nefes aldırmayan dolmuşluk,
Bir gözyaşını bile özgür bırakmayıp tutsak eden kırgınlıklarım,
Kara delik gibi içine çeken o boşluk.
Bir bakıyorum ki gülerek başladığım günler,
Bunlardan ibaret oluyor, duygularım içime hapsoluyor.

En kaygılı zamanlarımda,
Teslim oluyorum hayatın ters köşe yapışına.
Bakıyorum ki yorulduğuyla kalıyor insan.
Savaşmayı bırakıp dibine kadar yaşıyor.
Olamıyor şu insanların içindeyken dünyaya ait.