Size de oluyor mu hiç uzaklara dalmalar,
Her şeye umudunuzla sarılırken hiçbir şeysiz kalmalar,
Islandığınız günleri hatırlarken kurak günlere mahkum olmalar,
Koşmak, kaçmak isterken tüm kırılmışlıklarla yol almalar?
Size de eşlik ediyor mu bomboş bir duvara bakarken gözden akan damlalar,
Yaz yağmurunda dans etmek isterken ayağınıza takılan sonbahardan solgun yapraklar,
Kurumuş gülleri çöpe atarken elinize batan yeşil çıkıntılar?
Sanki veda etmenize içten içe kızgınmışçasına.
Yalnız olmak istemediğimi söylerkenki yalnızlık vuruyor beni sessiz sahillere,
Ve aynı sahillerde kaybolmak istiyorum farklı bir kalabalığın içinde.
Şimdi sessizlik istediğim sahillerde insanlar tsunaminin kendisi olmuş.
Taşmışlar üstelik, en acısı da duygu binalarımı yıkmak isteyip beni hissiz bırakmak istemeleri olmuş.
Lakin sahillerim yıkılmış, sahillerim gibi ben de.
Yıkık duvarlarımı yıkayan gözyaşlarım değil de, tsunamileriymiş bu sefer.
Onca şeye rağmen tutunabiliyorsam eğer.
Ben buyum, yıkıldıkça daha da güçlenen.
Yıkmak isteyenlere karşı enkazlarına sarılıp yükselen.
Sizin de benim gibi sahilleriniz var mı?
İnsanların tsunamileriyle yıkılan duygu binalarınız.
Ayakta tutmak istedikçe üstünüze yıkılan duvarlarınız,
Ve enkazdan sizi çıkartan yaşama çabalarınız,
Sizin de var mı!
Sessiz sahillerimi geri verin bana,
Tsunamilerinizi istemiyorum...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ŞİİRLERLE YAĞAN YAĞMURLARIM
PoetryGök gürültüleri vardı beynimde, Çözdüm onları kelimelerimle. Döküldüler teker teker. Bazıları yeryüzüne, Bazıları ise gözlerimden çehreme.
