''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?''
---
Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı...
Öncelikle geç oldu ama hepinize iyi bayramlar dilerim :') (1 ay sonra filan dileseymişim ahahsgfbdshs)
Bölümü okumadan önce yukarıdaki müziği açalım, oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayalımm, iyi okumalar dilerim^^
Ops! Esta imagem não segue as nossas directrizes de conteúdo. Para continuares a publicar, por favor, remova-a ou carrega uma imagem diferente.
"Verandaya çıkıyorum ve hissediyorum parmaklarımla gergin cildini gecenin. Kimse takdim etmeyecek beni güneşe...
Kimse götürmeyecek beni kırlangıçların şölenine. Uçmayı hayal eden kuş, ölmek üzere.."
-Füruğ Ferruhzad
9.Bölüm : Neredesin? *Bir varmış bir yokmuş, küçük bir kırlangıç varmış...*
Yemeğimi yemiş, şehrin uzağında bir bankta oturmuş yağan karı izliyordum. Ne yapacağımı, nasıl bir yol haritası izleyeceğimi o kadar az biliyordum ki bana yön gösteren tek bir şey vardı o an, kalbim... Gözlerim Porsuk Çayı'na düşen kar tanelerine dalmışken hemen yanımdan gelen sesle irkildim.
"Merhaba..." Korkuyla yerimden sıçrayıp başımı çevirdiğimde kumral uzun saçlı yabancı bir yüzle karşılaştım.
"Korkuttum mu!" dedi endişeyle, "Korkmayın!"
"Kusura bakmayın... Dalmışım da." Sesim titriyordu... Her şeye rağmen burada bu halde oturuyor olmamı olabildiğince normalleştirmeye çalışıyordum. Kız tedirgince yanıma oturdu.
"Arabayla buradan geçerken sizi gördüm. İyi misiniz diye merak ettim..."
"Ben mi?" dediğimde sanki beynim donmuş gibiydi. Dediklerini tam olarak anlayamıyordum.
"Evet... İyi misiniz?" diye tekrar etti ilgiyle.
"İyiyim..." diye mırıldandım, "Biraz bunaldığım için hava almaya çıktım... İlgilendiğiniz için teşekkür ederim." Yüzüme öyle bir bakıyordu ki sanki içimde dönen kaos ona tanıdık geliyordu bir yerlerden...
"Yanlış anlamayın... Hava çok soğuk, siz de hamilesiniz galiba... Çok da bitkin görünüyorsunuz. Eğer yardıma ihtiyacınız varsa yardım edebiliriz. Sizi evinize götürebiliriz? Eviniz burada mı?" Evim... Sahi ya, evim neresiydi benim? Dolmuş gözlerimi gözlerine çevirdim. Ona hüzünle gülümsedim. Burnumu çekerek derin bir nefes aldım,
"Evim neresi bilmiyorum." diye mırıldandım, "Ama ben birinin eviyim... Onu biliyorum..."
Elimi belirginleşmiş karnıma koyup bir kez daha burnumu çektim. Hayatımda ilk kez kendimi bu kadar hiçbir yere ait olmayan bir halde hissediyordum. Hayatımda ilk defa kendimi dışarıda kalmış hissediyordum... Hayatımda ilk defa kendimi bu kadar üzgün hissediyordum. Her şeye rağmen bunları düşünmemin yeri bir yabancının yanı değildi.
