''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?''
---
Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı...
Size sondan kaçıncı kez "Selam Mahşerin Binlerce Atlısı" yazıyorum biliyorum. Artık onları son okuyuşlarımız, finale doğru gidiyoruz. Şu noktadan itibaren seriyi iliklerinize kadar hissedeceğiniz bölümler yazacağıma dair söz veriyorum size, tam beş yıl oldu ben sizi onlarla tanıştıralı... Koskoca beş yıl. Bu bölümde fark ettim ki artık yazmak benim için çok zorlaştı çünkü onlar elimden alınıyor gibi hissediyorum. Ama tadında bırakmak zorundayım, artık onları bırakmak zorundayım... Huzur içinde yaşamaları için onlardan vazgeçmek zorundayım...
Fakat sadece şunu bilin, gerçekten çok ama çok zormuş final kitabını yazmak, onlara veda etmek...
Şimdi, okuyacak son 11 bölümümüz kaldı :') Ve artık geri saymaya başlıyorum...
#BüyükFinaleSon11
O ZAMAN HAZIRSAK SİZİ BÖLÜMLE BAŞ BAŞA BIRAKIYORUM, İYİ OKUMALAR DİLERİM^^
Yukarıdaki müziği açmayı unutmayın, ve oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın lütfen çünkü o kadar az bölümümüz kaldı ki her bir yorumunuz çok değerli benim için...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
14.Bölüm : Atlı Adam.
*Çırpındıkça daha mı çok hapsolur insan yoksa hapsoldukça mı çırpınır?*
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
(Günler Sonra)
Birden fazla yerdeydik sanki. Burada ve zamanın ötesinde, orada ve başka yerlerde, şurada ve onun az ilerisinde... Dört duvarın arasında ve bir aradaydık. Korunuyor olmamız gerekirken öyle hissetmiyorduk, ruhlarımızın karantinaya alındığı o ilk gün gibi ardımızdaki görünmez eli görebiliyorduk. Saat gecenin 3'üydü. Günlerden ne olduğunu bilmiyordum, ne Onur'un gözüne uyku giriyordu ne benim. Onur için hazırladıkları hasta yatağında yan yana yatmış tavanı izliyorduk, aklımızda binlerce soruyla geceyi sabah ediyorduk.
"Peki ne kadar sürecek?" diye sordum, "Kemal Zorlu buraya hiç gelmezse bu hep mi böyle devam edecek? Sonsuza kadar onu mu bekleyeceğiz?"
"Biz ne zaman istersek buradan o zaman çıkacağız Zeynep." dedi Onur, "Sen sadece gitmek istiyorum de, sadece iste. O an buradan çıkıp gideceğiz."
