CHAPTER 18

7 1 0
                                    

Lepas sahaja solat subuh berjemaah dekat masjid tadi, aku terus naik ke bilik. Pada awalnya aku berniat nak sambung tidur, tapi bila dah letak kepala dekat bantal tak nak lelap pula. Akhirnya aku buat keputusan untuk pusing-pusing madrasah, alang-alang tu boleh bersenam sikit. Walaupun tak berlari, sekurang-kurangnya aku berjalan kan.

Tapi kaki aku terhenti dekat Tasik Seri dan aku mengambil keputusan untuk duduk berehat di situ. Sedang aku menghayati keindahan Tasik Seri tu, tiba-tiba sahaja aku teringan kejadian pagi tadi. Sebelum azan subuh bekumandang, ade dengar suara orang mengaji dari masjid. Bila aku betul-betul hayati, barulah aku perasan tu suara Eijaz.

Merdunya suara dia bertaranum membuatkan aku terbuai. Beruntungnya lah aku kalau dia jadi suami aku. Tapi, ada seseorag yang dia tengah tunggu. Dan aku syak, orang tu mesti Srikansi Ghani ni. Beruntung Srikandi tu dapat suami yang sangat jaga agamanya. Masih lagi terdengar-dengar suara merdu Eijaz. Hmmmm...

"Jauh termenung, ingatkan siapa tu?" tegur satu suara. Aku pusing belakang dan nampak Eijaz berdiri belakang aku. Huh, teringatkan kau lah.

"Tak ade siapa pun. Saja amik angin dekat sini pagi-pagi," balas aku sebelum kembali pandang menghadap tasik di depan aku ni.

"Huh, perangai tak berubah langsung," ujar Eijaz dan dia labuhkan punggungnya di sebelah aku. Tapi masih ada jarak ya antara kami.

"Perangai siapa?" soal aku, dia ni memang suka tiba eh?

"Tak ada siapa pun. Saja je cakap macam tu pagi-pagi," aik, macam pernah je ayat tu. Tu bukan ke?

"Kau tiru ayat aku eh?" aku pandang Eijaz yang ada dekat sebelah aku sekarang dengan muka yang tak puas hati. Eijaz hanya balas dengan senyuman sinis dia. Menyampah betul.

Keadaan kembali sunyi, dua-dua sedang mengamati suasana pagi di Tasik Seri itu. Air tasik ni jernih je, di bahagian kiri tasik ada batu-batu kecil. Kawasan tasik ni juga dipenuhi dengan banyak jenis bunga.

"Eijaz, kau cakap kau tunggu seseorang kan?" soal aku, saja nak memecahkan kesunyian dekat sini. Rasa janggal pula bila dua-dua diam.

"Yup," bals Eijaz laju. Langsung tiada rasa ragu-ragu.

"Orang yang kau tunggu tu, Srikandi Ghani ni ke?" soal aku lagi. Laju sahaja Eijaz pandang aku sebelum dia perlahan-lahan angguk. Aku senyum segaris sebelum kembali pandang depan. Sakit sebenarnya...

"Dia tahu ke yang kau tengah tunggu dia?"

"Tak," sepatah Eijaz membalas.

"Kenapa kau tak kasi tahu dia je?" aku pandang Eijaz ingin tahu lebih lanjut biarpun hati aku sakit. Jujur aku cakap yang aku dah jatuh cinta pada Eijaz. Gila kan?

"Aku buat silap Raissa. Silap yang aku menyesal sampai sekarang. Aku takut dia tak akan terima aku," balas Eijaz sayu.

"Banyak juga silap yang kau buat ya?" dia tersenyum segaris mendengar soalan aku.

"Banyak sangat, sampai aku tak tahu mana satu aku nak betul kan," Eijaz melepaskan satu keluhan berat.

"Kau sayangkan dia ke?" Eijaz pandang aku lama.

"Aku sayangkan dia, sayang sangat-sangat Raissa," jujur Eijaz lafazkan menyebabkan hati aku bertambah sakit. Aku hanya mampu balas dengan senyuman sahaja. Cuba tahan air mata dari terus mengalir. Pengakuan yang paling sakit.

"Kalau betul kau sayangkan dia, jujur jela dengan dia. Bagi tahu dia yang kau ikhlas, dan jangan ulang lagi kesilapan yang sama," ujar aku, cuba untuk nampak yang aku baik-baik sahaja.

"Kalau dia tak terima?" soal Eijaz. Aku senyum.

"Kau jangan lah fikir negatif. Jangan risau, aku tolong kau," Eijaz pandang aku hairan.

SIAPA? |OG| ~hiatus~Where stories live. Discover now