CHAPTER 25

0 0 0
                                    

"Kau pergi mana?" Soal satu suara. Aku pusing badan pandang pemilik suara. Bila aku dapat tahu pemiliknya, aku kembali pusing pandang depan.

"Keluar," balas aku.

"Aku tahu lah kau keluar, tapi pergi mana?"

"Jalan-jalan," Eijaz pandang aku tak puas hati bila dengar balsan dari aku. Apa? Betullah apa aku cakap kan?

"Awal balik, aku ingatkan petang baru kau nak balik," Eijaz ambil tempat di sebelah aku dan turut serta dengan aku pandang yang yang lain tengah berlatih di Padang Indra.

Aku tak membalas kata-kata Eijaz, otak aku masih fikir cara untuk berbaik dengan along. Sedih pula bila aku sampai padang tadi, sikit pun along tak pandang aku. Tapi dalam masa yang sama otak aku fikir tentang Aslam. Apa yang Aslam cuba sampaikan melalui pandangannya tadi?

"Woi, kau fikir siapa!"

"Aslam!" Hampir terjerit aku bila kene terjah macam tu. Mahu terkeluar jantung, hati, limpa, isi perut, dan semuanya.

"Aslam?" soal Eijaz pelik. Berkerut dahi dia pandang aku. Dan aku baru perasan yang aku sebut nama Aslam tadi.

"Err..." aku garu kepala. Apa alasan aku nak kasi ni?

"Macam mana kau boleh kenal dengan dia?" Eijaz alih pandangan pandang padang semula, tapi muka dia jelas nampak yang dia tengah marah.

"Aku kenal dia sebab aku terserempak dengan adik dia tadi, Ain. Kau kenal? Dia kata dia pernah berlajar dekat madrasah?" soal aku. Eijaz senyum sinis sebelum mengangguk.

"Habis tu, macam mana kau kenal dengan Aslam?"

"Aku ikut Ain balik rumah dia, aku nak tengok anyaman yang dia jual. Dekat situ aku jumpa dengan Aslam. Kau kenal ke dengan Aslam tu?" Aku soal dia pula. Aku dah jawab, jadi sekarang dia pula.

Diam...

"Eijaz, aku tanya ni. Kau kenal ke Aslam tu?" aku soal lagi, dia ni karang.

"Haihh.." Eijaz mengeluh panjang sebelum dia mengangguk.

"Kenal sebagai musuh atau kawan?"

"Dua-dua," aku kerut dahi dengar balasan Eijaz. Boleh ke macam tu?

"Maksud kau? Kawan dulu ke atau musuh dulu?" soal aku. Eijaz pusing pandang aku.

"Tak penting untuk kau tahu hal aku. Yang penting sekarang ni, aku tak nak kau rapat dengan Aslam," ujar Eijaz dan kembali pusing menghadap padang.

Amboi, sedap dia je nak mengarah orang. Biarlah aku nak berkawan dengan sesiapa pun, apa hak dia nak menghalang.

"Asal pulak tak boleh, biar lantak aku lah nak kawan dengan sesiapa pun. Kau nak sibuk kenapa?" laju Eijaz pusing pandang aku aku bersama satu renungan tajam.

"Jangan degil boleh tak? Bila aku cakap jangan. Maksudnya dekat situ dah jelas. JANGAN," Eijaz menekankan perkataan jangan di hujung kata-katanya menunjukkan yang dia memaksudkan perkara tu.

"Tapi kenapa? Takkan tiba-tiba je," Kalau ya pun, kasi lah tahu sebab kan. Ini tak, senang-senang je arahkan orang.

"Aku tak suka," mahu terlopong mulut aku dengar balasan dari dia. Dia tak suka, dah kenapa aku pula yang tak boleh berkawan.

"Asal ak-"

"Kau nak berlatih ke tak ni?" potong Eijaz.

"Eh, bukan kau kasi aku cuti ke hari ni?" Punya lah bersungguh aku minta dia cuti pagi tadi semata-mata nak tenangkan fikiran lah sangat. Ingat senang ke nak pujuk Si Eijaz tu suruh kasi cuti. Dah macam minta kebenaran dari papa nak kahwin pun ada.

SIAPA? |OG| ~hiatus~Where stories live. Discover now