GÖLGE KANI

BÖLÜM 27: GÜLÜMSEMELER

       
Hellloooooo!

Sizlere üzücü bir bölümle geldim :)

Umarım beğenirsiniz!

Oy ve yorumlarınız lütfen eksik etmeyinn! Emeğime karşılık gelemsi beni çooooook mutlu ediyorrr!

İyi okumalar dilerimmmm!

🌜🌚🌛

"Gülümsüyorum; İçimdeki yara ve acıları gülümsetebilmek için."

🌜🌚🌛

   Kalbim yerinde zonkluyordu. Atmaya devam ediyordu. Pompaladığı şey ise tam bir belirsizlikti. Kız Caleb'a daha sıkı sarılırken içim acıdı. "Sarılsana!" diye inledi kız. Gözlerini açtı. Abisinden ayrıldı. Öylece onlara bakıyordum. Bir tepki veremiyordum. Algılaması zordu. Bu Caleb olamazdı.

Bu kişi Caleb değildi.

Benim arkadaşım olan, her şeyimde yanımda olan Caleb bu karşımdaki değildi. Bu kişi tamamen bir yabancıydı.

Kızın deniz mavisi gözleri beni buldu. Bana öylece bakakaldı. Tepkisiz bir şekilde kıza baktım. Ben bunu algılamak istemiyordum. Ben bunu da yaşamak istemiyordum. Gözlerim burada en güvendiğim kişiyi buldu. Ona da güvenebilirdim değil mi? "Marcus evimizdeki bu kişiler de kim?" Marcus öylece bana bakıyordu. Herkes gibi. "Evimize niye yabancıları alıyorsun ki?" Sesim sakindi. Caleb tamamen bana doğru döndü.

Gözlerim ona kaydı. "Eleanor, beni dinle." dedi yalvarırcasına. Kalbim kasılıyordu. Yavaş yavaş duygularım kendini göstermeye başladı. Önlerine geçemedim. Gözlerim dolu dolu olurken bakışlarım buğulandı.

"Bu o kız mı?" diye sordu yanındaki kız sessizce.

"Ben yabancıları dinlemem." dedim titrek bir sesle.

"Beni dinlersen anlayacaksın."  Bir damla gözyaşı umarsızca doldurdu göz altımı. "Yemin ederim, söyleyemezdim."

Buğu dinerken yüzümdeki ıslaklığı hissedebiliyordum. Yanağımın üzerinden ılık, yakıcı bir sıvı iniyordu. Bunu saniyeler sonra anlayabilmiştim. Konuşamadım. Bütün kelimeler, ağzımdan çıkacak her ses kayboldu beynimde. Kıza baktım. Birbirlerine benziyorlardı. Bana onlarca yalan sıralamıştı. Kendine de tamamen başka bir Caleb yaratmış ve bana pazarlamıştı. "Dinlemek mi?" dedim belirsiz bir yüz ifadesi ile. Bir anda histerik bir şekilde güldüm. "Dinlemek mi?" dedim gülerek. Ellerim titriyordu.

"İyi gözükmüyor." diyen bir ses vardı ama beynim bunu algılayabilecek kadar açık değildi. "Eleanor." Aynı ses. Gözlerim Caleb'taydı. 19 yaşıma kadar ,hayatta olan, hayatımda değer verdim diyebileceğim kişiye baktım.
Bana doğru bir adım attı. Benden uzakta olmasına rağmen hemen geriye doğru çekildim. Nefes alamıyordum. İçime derin derin nefesler çekiyordum. "Neden?" dedim sık nefeslerimin arasından. Onun da gözleri dolmuştu. Ya da benim görüşüm yüzünden öyleydi. O böyle durumlarda ağlar mıydı? Yarattığı Caleb'ın gözleri dolardı.

"Bayılacak gibi duruyor." diyen kişi önceki sesten farklıydı. Ağız oynatmasından dolayı onun Caleb'ın kız kardeşi olduğunu biliyordum. "Bence onu tutun."