GÖLGE KANI

S2- BÖLÜM 6: DÖNGÜ

 
Ay ay ay kim geldiiiii!

Ben geldiiimmm!

Siz de gelmişsinizzz!

Hoşşgeldinizzz!

Nasılsınız bakalımmm?

Kötüyseniz de sallayın, bence kötü olmayı da yaşamalı insan.

Lütfen oycuklarımızı hanım hanımcık beyefendi beyefendi bırakalımm!

İyi okumalar efenimm!

🌜🌚🌛

"Dünya döner döner ve en sonunda herkesin kendi döngüsünün ortasına hapsederdi. Hepimiz kendi döngümüzün kahramanları ve kötüleriydik."

🌜🌚🌛

   Dünya bazen çok ağır geliyordu, her şeyiyle. Sanki tüm yükler omuzlarıma yüklenmiş gibi, sanki bir daha asla dikelemeyecekmişim gibi. Biliyordum, bu hisler geçiciydi. Evet, yara bırakıcıydı ama işim sonunda üstesinden geleceğimi biliyordum. Hep böyle olurdu. Hep böyle olmak zorundaydı. Yoksa nasıl yaşardım? Nasıl devam ederdim nefes almaya?

Düşüncelerim, yaşananlar koca bir yük olup beynime biniyorlardı. Başa çıkabiliyordum. Bu sorun değildi. Olanlarla, düşüncelerle başa çıkmayı daha küçük yaşta bir öğrenmiştim. Zor olanı artık bir çocuk olmamamdı. Artık bir çocuk değildim, büyümüştüm. Büyümek her zaman gözüme büyük gelmişti. Ben annemi ve babamı daha küçük bir çocukken kaybetmiştim. Büyürsem bu yükün daha fazla omzuma yükleneceğini biliyordum. Bu kadar fazlasınının yükleneceğini... Hayır, bilmiyordum. Bilemezdim. Bilseydim kaçar mıydım? Hayır, kaçmazdım. Aksine benim gibi olan çocukları kurtarmak için çabalardım.

Anne ve babam ölmeden önce tıpkı her çocuk gibi ben de özel olmak isterdim. Bir kahraman, herkesin baktığı kişi olmak isterdim. Düşler kurar, rüyalar görürdüm. Ama ne yazık ki o günün gün batımında anlamıştım ben. Kahraman yoktu. Bu dünya üstünde kahraman yoktu. Olsaydı hiçbir çocuk anne ve babasız kalmazdı. Hiçbir çocuk annesinin kanını görmezdi. Ama ben bir çocuktum ve ben annemin kanını görmüştüm. O gün batımında herkes bana bakarken anlamıştım. Kahraman olsaydı gelir ve anne babamı kurtarırdı. Kahramanlık gidince ortaya sadece tek bir sonuç kaldı; Herkes bana baktı. Acıyarak, korkarak, ağlayarak. Ben o gün vazgeçmiştim tüm o kahramanlık safsatalarından. Eğer gerçekten kahramanlar olsaydı bile ben kahraman olmak istemezdim. Kahramanlık bir çocuğun deli olarak anılmasına göz yummaksa hayır, ben deli olurdum ama kahraman olmazdım. Böylece bir çocuk vazgeçmişti içindeki tüm o iyi hayallerden. Hayaller uçmuştu, uçup bir çocuğun kolunun kanadına konmuştu. Şu anda zindanda acı çekmekte olan bir çocuğun kanadına.

Ağlamak istiyordum. Sadece bir kere. Sadece bir kere tüm içimdekileri haykırarak ağlamak istiyordum, sonra aklıma hâlâ acı çeken arkadaşlarım geliyordu. Ve ben yeniliyordum. Ben öyle bir yenilgiye kurban oluyordum ki tekrar ayağa kalkıyor ve daha da hırslanıyordum, dolu olan gözlerimdeki yaşların geri çekilmesi gibi. Yutkundum. Yatakta sırtımı dikleştirdim. Bunu yapmak istemiyordum ama yapacaktım. Kendim için.