Buty do spierdalania

27. Szamanka

– Merlin Fournier, jesteś aresztowana pod zarzutem kradzieży własności intelektualnej będącej własnością Emily Alison Scarlet. Zarzuca ci się nielegalne rozpowszechnienie dzieła literackiego pod tytułem Szkarłatny Dwór bez zgody i wiedzy autora, czerpiąc z tego korzyść majątkową.

Brzdęk metalowych obręczy rozniósł się echem po całym mieszkaniu. 

– Masz prawo do zachowania milczenia. Jeśli rezygnujesz z tego prawa, wszystko, co od tej pory powiesz, może zostać użyte w sądzie przeciwko tobie.

– Co tu się dzieje?! – krzyknął Luis, łapiąc policjanta za przedramię.

– Proszę zabrać rękę.

– Gdzie ją zabieracie?!

– Na przesłuchanie.

– Jakie, kurwa mać, przesłuchanie?!

– Proszę zabrać rękę albo będziemy zmuszeni pana także aresztować.

– Śmiało, srebrne bransoletki będą mi pasować do outfitu. 

– Luis... – zaczął Harry, też łapiąc go za przedramię. 

I tak się trzymają za przedramiona w jakimś pojebanym trójkącie, a ja nie ogarniam, co tu się wyprawia. O czym oni w ogóle mówią? Jaka kradzież? Jakie aresztowanie? 

– W porządku – szepnęła Mon, wielkimi oczami patrząc na kajdanki wokół swoich rąk – Puść. 

– No chyba cię pojebało, jeśli myślisz, że pozwolę im cię zabrać?!

– A ciebie pojebało, jeśli myślisz, że pozwolę im zgarnąć cię razem ze mną!

– Powtarzam, proszę zabrać rękę. To ostatnie ostrzeżenie. 

Kuzynostwo patrzy na siebie w napięciu, brwi mają tak samo ściągnięte, a usta zaciśnięte. Szare oczy wpatrzone w szare oczy przekazują sobie coś, co tylko oni rozumieją. Aż w końcu Mon opuściła wzrok, szepcząc cicho tylko jedno słowo:

 – Proszę. 

– To się, kurwa, nie dzieje – Luis puścił policjanta bezradnie i zrobił tak chwiejny krok do tyłu, że aż Harry musiał go podeprzeć.

– Masz prawo do adwokata i jego obecności podczas przesłuchania. Jeśli nie stać cię na prawnika, przysługuje ci obrońca z urzędu.

Policjant mówi suchym, wyprawnym z emocji głosem, ale ona go nie słucha. Podniosła głowę i spojrzała na wszystkich. Luisa wgapionego w ścianę, Harry'ego z wygiętymi brwiami, zieloną na twarzy Dalię i Matthiasa z szeroko otwartymi oczami. Aż znalazła mnie.

– Plamko....

Coś we mnie drgnęło.

– Aleks, zatrzymaj to! – złapałam go za ramiona i potrząsnęłam – Przecież to jakieś szaleństwo!

– Przykro mi, Emily, ale muszę odmówić.

– Dlaczego?!

– Ponieważ to ja wniosłem oskarżenie.

Puściłam go w szoku i odskoczyłam. Uciekłam. Od Aleksa. Nawet w jednym zdaniu to do siebie nie pasuje. To on oskarżył Mon o kradzież? On? Przecież to... to...

– Podczas przesłuchania, w każdym momencie możesz skorzystać z adwokata, nie udzielając odpowiedzi na pytania i nie składając oświadczeń – rozbrzmiało za moimi plecami – Czy rozumiesz przedstawione ci prawa?

Rzuciłam się biegiem w tamtą stronę. Na drodze stoi mi kanapa, więc na nią wskoczyłam. Prześlizgnęłam się przez oparcie i popchnęłam policjanta. Zrobił krok do tyłu, a ja wcisnęłam się w powstałą przestrzeń.