Koliber | TWD✔

~22~

~•~•~•~

Brenda oraz George wsiedli do samochodu.

- Jesteście pewni, że mam z wami nie jechać? Równie dobrze mógłbym zabrać was do mojego obozu i pojechalibyśmy z większą ilością ludzi - położył dłonie na wpół otwartym oknie samochodowym.

- Neganie, nie chcemy ciebie w to pakować, zrobimy to sami. Dałeś nam do dyspozycji samochód i broń, to wystarczy - spojrzała w oczy swojemu siostrzeńcowi. Westchnął.

- Dobrze w takim razie, ale nie zapomnijcie o skontaktowaniu się ze mną przez odbiornik radiowy, gdy tylko dotrzecie do schronu. Pamiętam, jak na parapetówce stulecia przypadkiem zrzuciliśmy taki odbiornik i musieliście kupować nowy... - ściszył głos na ostatnim epitecie. Małżeństwo wymieniło spojrzenia. Zaśmiali się.

- Daję wam dwie doby. Jeśli do 48 godzin nie otrzymam żadnego sygnału, przyjadę do schronu.

- Nie będzie takiej potrzeby, słońce - odparła z uśmiechem Brenda.

- Kanał 108 FM - uśmiechnął się, a George odpalił samochód. Zniknęli gdzieś pomiędzy drzewami, mężczyzna w czarnej ramonesce pokiwał im na odchodne. 

Odwrócił się do swoich ludzi, gdy tylko wujostwo zniknęło mu z oczu. Jego wyraz twarzy gwałtownie się zmienił.

- I na co się gapicie?! Do samochodów, ale już! - wykrzyczał - Nie myślcie, że zasłużyliście na herbatkę! - pospiesznie udali się do wozów, machnął Lucille przed sobą - Najchętniej to bym was wszystkich potraktował moją ukochaną - zatrzasnął drzwi dwuśladowca. Auto ruszyło. Spojrzał przez tylne okno. Dojrzał ludzi, którym odebrał środek transportu. Zaczął się donośnie śmiać.

- Spójrzcie, jak psy za mięsem - wybuchnął szyderczym rechotem.

Nastał kolejny dzień obserwacji.

- Jakiś Koreańczyk, kusznik imieniem Daryl, blondynka, hmm... chyba Beth ma na imię, Rick, czyli prawdopodobny lider grupy, brunetka o włosach do brody, samurajka, eee... Michaline? Nie nie, inaczej jej było... Dobra nieważne, o patrz, jacyś nowi wyszli... dziewczyna w koszuli w kratę i dżinsowej kurtce, chłopak w kowbojskim kapeluszu... - wyliczał po cichu kryjąc się za krzewami.

- Zdaje mi się, że to już wszyscy - odrzekła Brenda zakładając rudy kosmyk włosów za ucho - To jak, teraz?

- Poczekajmy, aż wszyscy wrócą do schronu - odrzekł George -zafundujemy im emocjonalny rollercoaster.

~•~•~•~ 

Carl chwycił ją za przedramiona, by uspokoić dygotanie.

- A-Aileen, nie możesz się denerwować w tym stanie...

- Błyskotliwe spostrzeżenie, Carl - odpowiedziała ze smutkiem w głosie - jak on mógł mógł pomyśleć, że ty... że my... - przystawiła dłoń do czoła, nie uroniła ani jednej łzy.

Usłyszeli warczenie dobiegające zza drzew. Dojrzał trzech idących w ich stronę trupów. Dziewczyna wyciągnęła z kabury sztylet i wbiła ją w czaszkę najbliższego trupa. Carl podszedł do niej i unieszkodliwił dwa pozostałe.

- Przełamałaś się, nareszcie - powiedział i wystawił dłoń, by przybić jej piątkę. Zawahała się, lecz po chwili zbiła z nim dłonie lekko się uśmiechając. Nastała chwilowa cisza.

- Chcesz powiedzieć reszcie? - zapytał prosto z mostu. Westchnęła.

- Muszę - odparła - Maggie mi to uświadomiła - obróciła głowę w prawo.