Mister Right | Taegguk ✓

6| We drank too much

İyi okumalar~

Saniyelik döndüğümde babamı gülerek öpücüklere boğan babamı görünce panik oldum ve Jeongguk'da tam arkasını dönecekken kolumu omzuna atıp kendime çektim. Birbirimize şaşkınca bakarken fazla şaçmalamamışım gibi kocaman güldüm ve konuştum.

"Jeongguk naber ya?"

Bu rezilliğimden sonra onu bir daha görmemek amacıyla okulumu değiştirmeliydim sanırım.

Taehyung, rezilsin oğlum.

Jeongguk şaşkın bakışlarını üzerinden atınca kahkaha atmaya başladı. Sonrasında gülmesi dursa da gözleri hâlâ kısıktı. Gözleriyle gülüyordu sanki.

"İyiyim , senden naber isimsiz arkadaşım?"

Son kelimesiyle birlikte gözlerimi kocaman açtım istemsizce kolumu çekip uzaklaştım.

"Arkadaşım mı?"

Jeongguk dudaklarını büzdü.

"Eveet arkadaş değil miyiz?"

İstemsizce itiraz eden bir tonda konuştum ve sesim incelmiş oldu.

"Hayır tabi ki de. İki üç kere konuştuk toplamda ne arkadaşı?"

Jeongguk itirazımı umursamadan kocaman gülümsedi.

"Bak işte iki üç kere konuşmuşuz arkadaş olma zamanımız geldi geçiyor, ismini söylesen mi artık?"

Belli etmeden gülümsemeye çalıştım.

Bu artık minik bir oyun gibi gelmeye başlamıştı bana. İsmimi öğrenemeyince bana seslenmek için kullanacağı diğer hitapları merak ediyordum.

Küçük güzel gezegen demişti. Ve çok hoştu... Gezegen olmayı sevmiştim.

Başımı sağa sola salladım. Dudaklarını büzdü.

"Çok kötüsün isimsiz arkadaşım."

Omuz silktim. Babamların bulunduğu yerin ters yönünde yürümeye başladık.

"Jeongguk, dediğim gibi arkadaşın değilim."

Sessiz kaldı bir süre. Onu kırdım mı acaba diye düşündüm.

Gerçi kırılmaya hakkı var mıydı ki? Beni tanımıyordu bile, arkadaşı olduğumu nasıl söylerdi?

Ben de onu tanımıyordum. Nasıl güvenip arkadaş olabilirdim? Güven problemi olan birisi olarak tanımadığım birisiyle arkadaş olmak bu kadar kolay mıydı?

"Demek zor birisin?"

"Zor birisiyim evet ama bu iyi bir zorluk değil. Daha çok çekilmeyecek birisiyim. Birisiyle arkadaş olabilecek kadar iyi niteliklere sahip değilim. "

Yüzüme dikkatle baktı. Bakışlarından dolayı gözlerimi kaçırdım.

"Bence çok yanlış düşünüyorsun. Kimse senin iyi niteliklere sahip olup olmadığını belirleyemez. Kendi değerini kendin verirsin. Zor bir insan olmak da kötü değildir. Tam tersine seninle konuşabilecek kişiler kendini özel hisseder."

Adımlarım duraksadı. Benimle konuşacak kişiler kendilerini özel mi hissederdi?

Sanmıyordum.

"Mesela bak bana,ben kendimi özel hissediyorum. "

Gülümsedim. O da gülümsüyor ve bilmiş bilmiş bana bakıyordu.

"Neden özel hissettiğini sorabilir miyim?"