Preface

248 10 0
                                    

"Sweetheart, You will gonna find yourself, Alone." Unti-unti niyang hinaplos ang aking pisnge, Her dark orbs was mirroring mine.

It tells a lot of story. About love, passion, resistance and motherhood.

"You need to brave without me." Lumuhod siya upang kami ay mag-pantay.

Patuloy ang pag-agos ng kanyang mga luha, mistulang sumasayaw sa ilalim ng sinag na buwan ang kanyang umaalon na buhok.

"Anak, Show this to the man in the candy store, where we always go, The address in this card, It will lead you to the future."

"Everything will be alright soon." Pinaulanan niya ako ng mga masusuyong halik.

My tears began to pour aimlessly. Alintana man ang lito at ang kaguluhan sa loob ng aking utak, nanatili parin akong tahimik habang ninanamnam ang kanyang mga yakap.

"M-mom, I-I couldn't understand." I whispered at her.

Bagamat sa murang edad.. nararamdaman ko na mayroong mali sa sitwasyon. Na parang mayroong mali sa mga ulap na kumukubli ng liwanag ng buwan.

"You don't need to understand it sweatheart." Pinunasan niya ang aking mga luha gamit ang kanyang hintuturo.  "You just have to be very brave. You just have to listen to me. And to remember."

She pulled me to a tighter hug.

The depths of her arms were like the comfort on chaos. My tears pooled like a waterfalls. Yet, somehow I feel like there is something inside of me telling that this would be the last time that I could hold her.

"Here.. Take it. This will keep you safe."

Mula sa kanyang puting blusa, inilabas niya ang isang pilak na kwintas. Kumikislap ito sa ilalim ng liwanag ng buwan.. The pendant was deeply carved and resembling of a pure white orchid.

"Non dimenticare mai da dove provieni, Te amo.."

She carried me rapidly, running and struggling for our own survival. Hindi naging biro ang layo ngunit mabilis niyang naabot ang isang malaking painting sa dulo ng silid. Iniikot niya ito at sa likod noon ay tumambad ang isang maliit na sikretong taguan.

Kasabay ng pagalingaw-ngaw sa ere ng sunod-sunod na pagputok ng basyon ng mga baril sa paligid. Wala ni isa sa mga iyon ang inalintana ng aking ina, Bagkus ay agad niyang sinarado ang pinto ng aking kinalalagyan habang umiiling palayo at umiiyak.

Seconds had passed, Nagmistulang bingi ang aking mga tainga at tanging kadiliman ang aking karamay. Sunod-sunod ang tahimik na pagpatak ng aking mga luha. Hanggang sa makaramdam ako ng hindi mabilang na yapak ng mga paa. At kasabay nito ay mga boses na nagtatalo subalit hindi ko inabalang intindihan pa ang mga ito dulot nang labis na pangamba at takot sa aking sistema.

Nanginginig ang aking kalamnan hanggang sa umaabot na ito sa aking sikmura. Halos hindi ako makahinga sa sikip at kadiliman.

"I think I already know where is she hiding." A baritone voice said. "Well. Let me guess, Is it under the bed?"

I peak on small holes through the wall and I saw them checking under the bed. Nonetheless, they found nothing.

At sa kadahilanang walang nakita sa ilalim ng kama. Muling nagmasid sa paligid ang lalaki nasa tingin ko ay nasa edad bente hangang trenta-anyos.

"It's getting boring, I'm not fond of playing games."

"Find the child. Now." He ordered.

He was an epitome of a ruler. Men in blacks followed him. As they began to scrutinized the whole room.

"Here she is," His baritone voice sent shivers down in my spine.

Suddenly he was infront of me, His face were rough yet soft and made me stunned for a bit. Madali niyang binuwag ang pintuan ng sikretong lagusang kinalalagyan ko. Halos manginig ako sa naghahalong takot, kaba at hindi maipaliwanag pa na mga damdamin.

"Hi there.. sweetheart," He smiled.

Ang kanyang ngiti ay naghatid ng  kahindik-hindik na pakiramdam sa aking sistema.

"Tell them," His eyes were a mixture of gorgeous and dangerous. It reminds me of a whirpool, deep and deadly.

"Sweetheart, It wasn't better if you get a Villan mad."

Ang kanyang mga titig ay tumatagos sa aking kabuuan na pakiramdam ko ay wala akong takas. Nanatili siyang nakaluhod sa aking harapan. Tangan ang iilang hibla ng aking buhok. Mabilis ang pag-pikit ng aking mga mata sa labis na panghihina at dala ng matinding bugso ng damdamin. Ngunit kasabay ng aking pagpikit ay ang malakas na pagputok ng baril. Patuloy sa pag-agos ang aking luha. Ang aking mga tuhod ay mistulang tinakasan ng sariling lakas. Nanlalata akong napaluhod at unti-unting nagmulat ng mga mata.

That's when confusion filled me up. As soon as I saw my mother lying in the cold floor, bathing on her own blood. Katabi ng walang buhay na katawan ng aking ina, Naroon ang isang batang lalaki na sa tingin ko ay kasing edad ko lamang. Tangan niya sa kanyang nanginginig na kamay ay ang isang mapanganib na baril.

Everything happened so fast that the only thing that I felt was emptiness. There was no emotions running through my eyes. Not sadness, Not pain, Just nothing but relentless voidness.

A loud baritone chuckle echoed on the four corner of the room.

"Sweetheart. Everything comes with a price." He carried me carfully to the door. Leaving me in another batch of confusion.

"Now, run. Make sure I wouldn't find you." He softly whisper in my ears.

In that moment, I don't know how my limbs was able to run. Perhaps, I just suddenly felt the strength from that threat. I feel like If I will stopped from running. The sacrifice that my mother had made would turn into vain.

With all of my might, I run out of the mansion.. Under the moonlight, the cold breeze of the wind was comforting me, forcing me to be brave.

One last time I look back at the Mansion and I remembered what was the last words of my mother.

Mom.. I will find myself for you.

AURORA Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon