Mother Terezza waved her hand infront of me.
"Lea hija?"
Tumango ako at pilit kinalma ang sarili. It's been five months and I haven't prepared myself for this. I wasn't ready, marahil ay susumbatan lamang ako nito sa pagtakas at hindi paghingi sa kanya ng saklolo. Why did I leave? Why did I run..
Just hearing his surname made me feel a lot of emotions. For the past months I know they're looking for me. I know it's them whoever sending the boxes. Kahit si Don Villan ay hinahanap ako ngunit hindi ko magawang magpakita sa kanila. I cannot show myself to them and constantly remind them of how messy and nothing but a bait I was to their security.
"E-Excuse me, Sister. Kailangan ko lang ho mag-pahangin." I hold her hands in my torso and then, I gently release it.
She nodded as she smiled a bit.
I walked my way towards the garden. It was filled with hanging plants and a there's a single wooden bench. Gusto kong umalis agad sa takot na matunton nila ako... But I couldn't.
Mabini ang hangin na aking nalalanghap mula sa mga halaman sa hardin. I sat down on the bench at pinilit na pakalmahin ang aking sarili.
Muntik na akong matumba ng may marinig akong papalapit na hakbang. In my own reflexes I jumped as I stashed out the knives inside my leather bootstraps. I frequently hide one for emergency purposes. Dahil kahit nasa malayo ay hindi ko parin maiwasang mangamba.
I saw a shadow walking against the hanging plants. He pick- up several orchids on the garden and slid it into a wooden basket that he was holding.
He turned his back to the hanging orchids and then, he faced me. I let out a heavy sighs. Nang magtama ang sinag ng araw na sumisilip sa mga halaman patungo sa kanyang bughaw at mapangakit na mga mata ay para akong tinakasan ng lakas.
Tumayo ako ng maayos at itinago ang dagger pabalik sa aking leather bootstraps. I wiped my face using my palms as the gentle droplets of water precipitated on my forehead.
Natigilan ako nang muli siyang magsalita.
"Nakakaabala ba ako sayo? Pasensya kana, I was just here to get some flowers." He said barely audible and apologizing.
Ibinaba niya ang hawak na basket nang mapansin niya ang aking mga luha. Saka ito may dinukot mula sa bulsa ng kanyang tattered na jeans at iminuwestra sa akin ang panyo.
"Tumutulo ang luha at pawis mo miss, Ayos ka lang ba?" He asked. His voice are enough, for me to feel the erratic throbbing in my chest.
Tinanggap ko ito at ngumiti ng pilit. I wiped the tears and sweat in my face and sit down in the bench behind. He followed me.
"I am Ozwald Camerron Echavarri, What is your name?" He said.
He was wearing a plain white shirt and a black jacket. His presence is both overwhelming and frightening. Nakakatakot. Nakakatindig-balahibo. Nakaka-upos. His blue eyes were lost, yet it was dangerously piercing every inch of my consciousness.
A chuckled soared from me as I ached for the false adoration. Hindi ko alam ang nangyari sa mga nakaraang buwan at wala akong ideya kung bakit ganito siya kumilos. Ngunit mas mabuti na sigurong sakyan ko na muna iyon.
"I am Cataleya. Lea nalang dahil yon ang madalas na itawag sa akin." I said, umiikot ang sistema ko at hindi mapalagay sapagkat parang may mali rito.
"Why are you crying earlier?" He put the basket beside him as he pick an orchid and played it against his fingertips.
"May naalala lang ako..."
"Ah okay.. That must be something special."
"Do you recognize me?" Mahina kong tanong habang inilalapag ang panyo sa aking kandungan.
He stared at me for a minute. Matagal at waring sinusuri ang bawat hugis ko. His brows was knotted like I was giving him a hard time.
"Pamilyar ka, Parang antagal na kita kilala ngunit hindi ko maalala." He said in low tone. Parang pati sa kanyang sarili ay hindi siya nakakasiguro.
"Ganun ba? Mabuti pa at pumasok na tayo dahil baka nakaayos na ang tanghalian." wika ko habang pinapagpagan ang sarili at tumayo. Wala siyang isinagot sa aking ngunit sumunod rin kalaunan. We walked inside the foundation together.
"Oh, Lea! Nakilala mo na pala si yang si Mr. Blue!" Ngiting bati sa amin ni Kaye habang hawak ang kumpos ng dahon ng saging sa kanyang kamay. "Hi Mr. Blue!" She said giggling.
"Kaye!!" A baritone voice shouted.
"Ano ka ba?! Bat mo ako iniwan doon sa pag-luluto! Ayan tuloy napagalitan ako ni Sister!" Kamot batok na dumating nang humahangos si Rylander. He was still the same naughty and smirking guy that I once knew.
Para akong hangin sa paningin nito at hindi pinansin. I let out another heavy sigh. I know things will come out like this one. Baka nga tuluyan na nila akong kinalimutan dahil napaka-ikling sandali lang noon.
"Hay nako Ry! Tigilan mo nga ako! Tsupi!" She irritatedly walk out.
I let out a sad chuckle. Alam kong hindi biro ang lahat ng nangyari at masyadong komplikado ang lahat.
Sister Terezza approach and accompanied us towards the hall. Doon daw nila nilalatag ang boodle fight para magenjoy ang mga bata at lalong magkaroon ng gana sa pagkain.
"Alam mo Lea, Napakagaan ng pakiramdam ko sa mga binatang ito. Tama si Mother Onezza. Mabubuting tao talaga ang mga Echavarri." Mahinang bulong sa akin ni Sister Terezza.
"Oo naman po Sister! Lalo na iyang pinsan kong si Ozwald no!" Ngiting pangbobola ni Kaye. Natigilan ako sa sinabi niya. All this time ay pinsan niya pala ang pinagtataguan ko?
"W-What?? did I heard it right? Pinsan mo?" I asked.
"Yeah! Second degree cousin ko si Oz, But the rest of the troupe noong nakaraan ko lang nakilala. Hindi ko naman kasi close yan! Nagulat nga ako bigla nalang tumawag one time tapos nagsabing ininvite sila ni Mother Onezza sa foundation para mag volunteer." She told us while finishing to stack the rice in the middle of the banana leaves.
"Okay lang naman. Matulungin naman ang mga batang iyon! Halika Lea, Hindi pa nga pala kita naipakikilala ng pormal." Ani Sister Terezza atsaka ako hinila palapit sa grupo nila Oz.
I could feel the tight beating of my heart. It was rabid and rowdy. Masayang binulungan pa ako ni Sister ng mga kuwento kung gaano kagalante ang mga Echavarri na tumulong sa foundation. Ngunit lahat ng iyon ay hindi ko masyadong napagtuunan ng pansin ng magtagpong muli ang aming mata. The lagoon shades of his orbs moves darker and superior.
Papalapit na kami ni Sister Terezza kasabay nang pag-alis sa grupo ang kambal at si dylan kasama ang isang batang lalaki na may hawak ng laruan. Nanatili naman ang titig sa akin ni Ozwald at si Caleb naman ay nagkukunwaring usyoso sa lamesa.
"Hi Sister! Tapos na ba ang tanghalian natin? Medyo gutom na ako eh!" Tawa-tawang tanong ni Caleb ng makarating kami ni Sister sa tapat nila.
"Oo naman anak! Pero bago sana iyon ay ipakikilala ko sainyo si Lea." Ngiting wika nito ng hawakan ang braso ko upang makita ng mabuti ng mga Echavarri.
"Ito nga pala si Cataleya mga anak. Mabait itong batang ito at magiilang buwan na itong naninilbihan dito sa foundation." Ngiti ni Sister sa kanila.
"Talaga ba sister? Bat parang hindi?" Pang-uuyam na tawa ni Caleb ngunit nanatiling hindi ako pinukulan ng atensyon.
Nagulat na lamang ako nang manghingi ng paumanhin at umekscuse si Ozwald mula sa amin. Hinapit ako nito ng dahan-dahan sa braso at kumawit sa aking maliliit na bewang at dahan-dahan akong inilalayo mula kay Sister at sa nagaganap na piging.
