My, splugawieni

Nie takie zakończenie

Splugawieni to dobry pomysł. Bardzo mi się podoba ta powieść i bardzo chcę ją napisać. Tylko, że żeby ją napisać muszę ją mocno (bardzo mocno) dopracować. Na razie nie mam na to pomysłu.

Ale dla wszystkich, których to ciekawi napiszę poniżej, co stało się z każdym z bohaterów w mojej wizji tej książki. Wizja ta zmieniała się przez lata, zmieniali się bohaterowie. Na dzień dzisiejszy zakończenie wygląda tak:

Adam i Sally dostali się do siedziby wartowników. Wysłali stamtąd wiadomość do innego miasta, które przyszło im z odsieczą. To znaczy, że zlikwidowano ustrój państwa policyjnego, przestano piętnować ludzi za pochodzenie. Wybito degantów.

Kim są deganci? To potwory stworzone przez ludzi do pilnowania miasta. Na początku były niedopracowane i zamiast zabijać, wysysały uczucia. To właśnie stało się z Verdi – została zaatakowana przez degantów i straciła wszystkie uczucia, a jej oczy zmieniły się na zielone (pierwotnie były brązowe, Verdi tak jak Adam jest z Krigu przyległego B). Jeżeli chodzi o zielony to tej wady konstrukcji nie udało sie zlikwidować. Świecący zielony kolor np. oczu, zielone światło latarki zabija degantów. Dlatego wybito Mehr. Verdi nie ma mocy zabijania degantów, ponieważ jej oczy są pozbawione blasku. „Jej oczy były jak dwa szmaragdy. Tak samo piękne. I martwe."

Dlaczego otoczone murem miasto? Taka była wizja światowych rządów. Chciano sprawdzić, jak będą się sprawowały samowystarczalne miasta. (Tutaj muszę wymyślić, jakąś lepszą historię.)

Adam – Adam przeżył, pod koniec książki spotkał się z rodzicami i Linką. Będzie pracował w szpitalu, zajmował się Leishi (o tym poniżej).

Sally – również przeżyła. Nie jestem pewna, czy będzie mieszkać z Adamem, czy sama, czy z Billym.

Nikotiana – Nikotianę postrzelili wartownicy podczas ataku na squaty. Krwawiąc, dotarła do granicy Krigu przyległego A i Pearli i tam natknęła się na Adama i Sally. Dała im Leishi, prosząc by się nią zajęli (pamiętała Adama). Nikotiana umarła. (W najbardziej pierwotnej wersji książki miała być z Adamem, ale wyszło, że nie mieli jak się bardziej poznać).

Verdi – zginęła razem z innymi degantami, kiedy całe miasto zostało oświetlone zielonym światłem.

Sellaginella – została zaatakowana przez zmiennokształtne. Oszalała z przerażenia. Wydawało jej się, że Verdi chce zabić Longina i ją. Próbowała zabić Verdi, więc Longin ją zastrzelił.

Longin – popełnił samobójstwo. Nie potrafił żyć bez Verdi.

Sally powiedziała kiedyś, że „tak długo jak Verdi się go nie boi, tak długo Longin pozostaje człowiekiem". Longin nie mógł być z Sellaginellą, ponieważ zobaczył w jej oczach strach. W oczach Verdi nigdy nie było strachu, nieważne co zrobił. Może wpływ na jego decyzję miało też to, że zabił Sellaginellę, którą kiedyś kochał.

Napisałam nawet scenę z Longinem:

Chłopak szedł przed siebie. Był ubrany w dżinsy i ciemną bluzę z kapturem, spod której widać było tylko jego czarne oczy. Był szczupły, ale pod ubraniem rysowały się wyraźne mięśnie, zwłaszcza teraz kiedy z całej siły zaciskał palce prawej ręki na pistolecie. Lekko utykał, ponieważ zadana mu niedawno rana na udzie nie zdążyła się zagoić. Wciąż była zaogniona i podejrzewał, że mogło wdać się jakieś zakażenie. Tak jak kiedyś, gdy razem z przyjacielem, rozgrzanym drutem przerobił sobie Piętno Pirrel dodając jeden brzuszek do „P". Umarłby wtedy, gdyby nie...

Przyśpieszył. Mijał ludzi zdążających w drugą stronę, do Dystryktu Głównego, gdzie nowa władza przygotowywała nową konstytucję, nowe zasady. Nowy świat.

Nikt nie zwracał na niego uwagi, ale ludzie instynktownie wyczuwali w nim coś niepokojącego. Odsuwali się na boki kiedy przechodził. Możliwe, że chodziło o pistolet. Może o pośpiech albo o to, że szedł w innym kierunku niż pozostali.

Chłopak ubrany w dżinsy i ciemną bluzę z kapturem, spod której widać było tylko jego czarne oczy. A może właśnie te oczy były jakieś ciemniejsze niż zwykle? Może to zwierciadło duszy przestało mieć co odbijać?

Cieszę się, że byliście ze mną i z moimi bohaterami. Bardzo dziękuję.