Angel by the Wings ° Woosan

°11°

San miał wyrzuty sumienia. Tylko przez chwilę i tylko kiedy akurat nie patrzył na niego Wooyoung, ale miał.
Wierciły w nim korytarze za każdym razem gdy pomyślał o tym kim jest Wooyoung- człowiekiem.

San nie tylko ubolewał nad swoimi skrzydłami, oczywiście za nimi tęsknił, ale Wooyoung był silniejszy od pary piór. Było kilka rzeczy, które sprawiały, że w żadnym razie to co stało się w parku nie miało prawa istnieć. Po pierwsze kochanie człowieka było zabronione. Istoty boskie nie mogły w jakikolwiek sposób spoufalać się z tymi przyziemnymi, taka relacja nigdy nie miała prawa bytu. Nie chciał nawet wyobrażać sobie co mogłoby się stać gdyby Seonghwa się o tym dowiedział, a w zasadzie mógł w każdej chwili. Wystarczyło tylko popatrzeć w lusterko.

San się zmieniał. Upadł na ziemię niezdolny do kochania, bez ludzkich cech. Teraz jego włosy były czarne, szyję pokrywały piegi, a on sam coś naprawdę czuł. To czego nie czuje żaden anioł, to niemożliwe by mógł czuć. Mogło to oznaczać tylko jedno- tracił swoją boskość. Z każdym krokiem bliżej chłopca przestawał być już tylko aniołem- działo się zjawisko, którego w ogóle nie znał.

San zmieniał się w człowieka.

I wiedział, że jest to proces w ostatecznym skutku nieodwracalny, że jeśli zajdzie za daleko to już się nie cofnie i tego się bał. Inna kwestia, że jego umysł był zbyt przyćmiony, żeby widzieć w tym realne zagrożenie.

Jednak zostawała jeszcze jedna, ostatnia sprawa.

Wooyoung go nie kochał.

Nie miał prawa, a przynajmniej nie z własnej woli. San- choć się zmieniał dalej był aniołem. Istoty takie jak on są wielbione, wychwalane, przeceniane. Każdy widzi w nich ideał, każdego o dobrym sercu do nich ciągnie. Wooyoung miał cudowne wnętrze, San wiedział, że kocha tylko jego aurę, nie to kim naprawdę jest.
I to wszystko gdzieś tam krążyło w jego głowie, dawało o sobie znać, ale nic, absolutnie nic nie miało znaczenia kiedy całował jego policzek jakby był najsłodszy rzeczą na świecie.

I tak trwali w świetle księżyca, w blasku gwiazd, gdy wiatr przeczesywał ich włosy, a szum ulic w oddali zagłuszał ich ciężkie oddechy.

W końcu Wooyoung odsunął się, a San uchylił powieki trafiając na jego cudowny uśmiech. To sprawiło, że sam się zaśmiał choć nie miał tak naprawdę pojęcia co dalej. Kiedy słyszał jego słodki śmiech wszystko o czym przed chwilą myślał nie miało znaczenia.

To był zwykły pocałunek w policzek, nic wielkiego. A dla Sana miało wartość ogromną. Zasiało w jego sercu bardzo mocne uczucie.

- Przepraszam- mógł jedynie wyszeptać Wooyoung dalej patrząc w jego oczy jak zaczarowany.

- Ludzie chyba czasem tak robią, racja?

To prawda, widział jak wiele przyjaciół całuje się w policzek, ale nigdy nie było to tak powolne, tak dobitne i jednoznaczne jak teraz.

W odpowiedzi młodszy pokiwał głową. Sanowi podobało się to chłopiec z nim robił, jak sprawiał, że czuł się wyjątkowy.
Ale nie z zazdrości jak inne anioły, ani nawet nie z pogardy jak Seonghwa, a z czystego zachwytu.

Ta noc była tak fantazyjna, że nawet nie dopuszczał do siebie rzeczywistości. A ta goniła go nieuchronnie. Wiedział, że w końcu będzie musiał się z nią zmierzyć.

- Pokażę ci coś- jego oczy zaświeciły się, a on sam odszedł nieco dalej, gdzie nie było już ścieżek, a jedynie grządki z kwiatami. Lato dawno minęło i noce były chłodne, kwiaty przekwitały.

Spojrzał na biedny krzak róży, który wysychał już przez późną porę roku i uśmiechnął się na jego widok. Dotknął suchego kwiatka, który zaczął zielenieć, a potem nabierać koloru na prostujących się płatkach. Mógł czuć, jak róża zaczyna pachnieć. Nie wiedział czy to zadziała, ale skoro anioły dają życie to powinno się udać.