မျောလွင့်နေသောပြာမှုန်များ

Part-4.2

Chapter 4.2

အခန်းထဲပြန်ရောက်သောအခါ ကျိုးကျင်ဟမ့်က အခန်းထောင့်မှ အရုပ်ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်မိသည်။ ခဏတာစဉ်းစားပြီးနောက်တွင် ထိုအရုပ်ကို ကောက်လိုက်ပြီး ဖုန်များပေအောင်လုပ်ကာ အိပ်ရာပေါ် ပြန်တင်ထားလိုက်သည်။

အကယ်၍ အရူးလေးပြန်ရောက်လာပြီ မြင်သွားပါက ငိုယိုလိမ့်မည်ဖြစ်သည်။ သူ ငိုနေချိန်တွင် မျက်လုံးနှင့် နှာခေါင်းများက နီရဲလာပြီး အလွန်ကြည့်ရဆိုးပေသည်။ အခြားလူများမြင်ပါက ကျိုးကျင်ဟမ့်က သူ့ကိုအနိုင်ကျင့်နေသည်ဟု ထင်‌လိမ့်မည်။

အိမ်အကူတစ်ယောက်မရှိခြင်းက မသက်မသာဖြစ်စရာကောင်းလှပေသည်။ ညစ်ပတ်နေသောအဝတ်များကို အဝတ်လျှော်စက်ထဲ ထည့်ပြီးနောက်တွင် ကျိုးကျင်ဟမ့်က ဗီရိုထဲမှ သာမန်အဝတ်အစားတစ်စုံကိုထုတ်ပြီး ဝတ်ဆင်လိုက်သည်။ ရုတ်တရက် ဖုန်းသံမြည်လာသည်ကို ကြားလိုက်ရသည်။

အချိန်အတန်ကြာ ရှာဖွေပြီးသည့်နောက်တွင်မီ သူအဝတ်လျှော်စက်ထဲထည့်လိုက်သည့် ဂျာကင်ထဲမှ ဖုန်းသံမြည်လာသည်ကိုမြင်၍ ထုတ်ယူလိုက်သည်။ "အဖိုးကြီး" ဟူသောစာလုံးများကို မြင်လိုက်ရသောအခါ ကျိုးကျင်ဟမ့်၏မျက်နှာက မည်းမှောင်သွားပြီးနောက် အနည်းငယ် စိတ်‌ဓာတ်ကျသွားခဲ့သည်။

သူ ဖုန်းပြန်ဖြေလိုက်ပုံက အလွန်မယဉ်ကျေးနေပေ။

" ဟေး ဘာကိစ္စလဲ..."

" ဖုန်းနံပါတ်ပြောင်းလိုက်တာလား..."

ကျိုးကျင်ဟမ့်က ဘောင်းဘီဝတ်နေလက်စဖြစ်သည်။ ခါးပတ်ကို လက်တစ်ဖက်တည်းဖြင့် ပတ်မရသောကြောင့် တစ်ဖက်မှ အဝတ်လျှော်စက်ကို မှီနေလိုက်သည်။

" အင်း ပြောဖို့မေ့သွားတာ..."

အဖိုးကြီးက သူ့ဖုန်းနံပါတ်အသစ်ကို ရှာတွေ့သွားပြီဖြစ်သောကြောင့် ဤကိစ္စကို ဆက်ဆွေးနွေးနေရန် မလိုအပ်တော့ပေ။

"  ရှောင်ဟွေ့ကို တနင်္ဂနွေနေ့ကျရင် အိမ်ခေါ်လာခဲ့..."

" နောက်ထပ် မိသားစုစည်းဝေးပွဲလား..."

ကျိုးကျင်ဟမ့်က သရော်လိုက်သည်။

" ခင်ဗျားမှာ အချိန်အဲ့လောက်အားနေရင် ကိုယ့်ရဲ့စီးပွားရေးစွမ်းရည်တွေကို ထူထောင်ပြီး ရိုးသားတဲ့စီးပွားရေးလုပ်ဖို့ ကြိုးစားပါလား... ဒါမှမဟုတ် ကျုပ် ညီမကိုလည်း ငွေကြောင့်လက်ထပ်ခိုင်းဖို့ တွေးနေတာလား..."