မျောလွင့်နေသောပြာမှုန်များ

Part-20.1

Chapter-20.1

မနက်စောစောတွင် ယီဟွေ့က ပန်းပင်များကို ရေလောင်းပြီးနောက် ခြံထဲတွင် ပန်းချီဆွဲသည့် ဒေါက်တိုင်ကို နေရာ ချထားလိုက်သည်။ သူ ထိုင်လိုက်ပြီးသည်နှင့် မထင်မှတ်ပဲ နှာချေလိုက်မိသည်။

ကျန်းယီမန့်က သူမ၏ ကျောင်းလွယ်အိတ်ကို ကျောတွင် လွယ်ထားရင်း ထွက်လာသည်။

“အစ်ကိုကြီး ထပ်ပြီး အအေးမိပြန်ပြီလား… ဒီနေ့ ပိုပြီးတော့ အေးတဲ့ပုံပဲ… အိမ်ထဲဝင်ပြီး ပန်းချီဆွဲပါလား…”

ယီဟွေ့က သူ့နှာခေါင်းကို ပွတ်သပ်လိုက်သည်။

“မဟုတ်ပါဘူး… ဒီတိုင်း နှာခေါင်းယားနေတာ…”

“အဲ့ဒါ အဝေးမှာ ရှိနေတဲ့ လူတစ်ယောက်က အစ်ကိုကြီးကို လွမ်းနေတယ်ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပာယ်ပဲ…” ကျန်းယီမန့်က ပြုံးရွှင်စွာ ပြောလိုက်သည်။

“အစ်ကိုကြီး ပိုပြီး နှာချေလေလေ အဲဒီလူက ပိုပြီးတော့ အားကောင်းကောင်းနဲ့ တွေးနေတာပဲ ဖြစ်မယ်…”

သူမက ထိုကဲ့သို့ ပြောဆိုပြီးနောက် ယီဟွေ့မှာ နောက်နှစ်ကြိမ် နှာချေလိုက်သည်။

ဤခန္ဓာကိုယ်မှာ ကျန်းမာရေး သိပ်မကောင်းပေ။ ကြိုတင်ကာကွယ်သည့်အနေဖြင့် ယီဟွေ့က ပန်လန်ကျန်တစ်ထုပ်ကို ရေစိမ်ထားလိုက်သည်။ အစေ့အပွင့်များ၏ အရသာမှာ ချိုချိုခါးခါး ဖြစ်သောကြောင့် ယီဟွေ့က သုံးကျိုက်ခန့် မော့သောက်ပြီးနောက် သကြားတစ်တုံးကို ကမန်းကတမ်း ကောက်ယူကာ ပါးစပ်ထဲ ထည့်လိုက်သည်။ ခါးသက်မှုမှာ ပျောက်ကွယ်သွားပြီး သူ နှစ်သက်သော ချိုမြိန်သည့် အရသာသာ ကျန်ရစ်ခဲ့လေသည်။

ကျန်းရွှယ်မေ့က အလုပ်သွားပြီး ကျန်းယီမန့်မှာ ကျောင်းသို့ သွားပြီ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် တစ်အိမ်လုံး အနည်းငယ်မျှ လူသူကင်းမဲ့နေသည်။ ယီဟွေ့က ပန်းချီကားအတွက် မျဉ်းကြောင်းများ ရေးဆွဲကာ အရောင်များ ရောစပ်ပြီးနောက် သူ့စုတ်တံကို ချဆွဲတော့မည့်အချိန် သူ့ဖုန်းသံ မြည်လာသည်။

ထန်ဝမ်းရှီက လိုရင်းကို တဲ့တိုးပြောချလိုက်၏။ “မင်း မနေ့ညက ငါ့ကို ဖုန်းဆက်သေးလား…”