မျောလွင့်နေသောပြာမှုန်များ

Part-28.1

Chapter- 28.1

သူ တစ်ညလုံးအိပ်မရခဲ့ချေ။

ယီဟွေ့က လူးလွန့်ကာ ဟိုလှည့်သည်လှည့်ဖြင့်ရှိနေပြီး နံဘေးရှိလူအား ခဏခဏ လှုပ်နှိုးနေမိသကဲ့သို့ ဖြစ်နေခဲ့သည်။ မနက်အာရုံတက်ချိန်တွင် ထန်ဝမ်ရှီးက ယီဟွေ့အပေါ်သို့ သူ့လက်မောင်းအား ပစ်တင်လိုက်ရင်း ဗလုံးဗထွေးရေရွတ်လာခဲ့သည်။

“ဘာလဲ…အဲဒီ့လူက အရမ်းကြည့်ကောင်းတာကြောင့် အိပ်မရတော့တာလား…”

၎င်းမှာ ကျိုးကျင်ဟမ့်ဖြစ်သည်။ သုံးနာရီအကြာက လူသူကင်းမဲ့နေသည့် လမ်းမပေါ်တွင် လူသုံးဦးသာ ရှိခဲ့၏။ ရဲခေါ်မည်ဟု ခြိမ်းခြောက်နေခဲ့သော ထန်ဝမ်ရှီးက ကျိုးကျင်ဟမ့်မျက်နှာအား တွေ့သွားသည့်အခါ ရဲကိုလည်း မခေါ်ဖြစ်လိုက်သလို ဖမ်းချုပ်ခံလိုက်ရခြင်းကိုလည်း သူမေ့သွားခဲ့လေသည်။

“သောက်ကျိုးနည်း…သူခိုးတွေအားလုံးက ဒီလောက်ကြည့်ကောင်းနေပြီလား…”

သူက ရုပ်ရှင်လောကအား အာရုံမစိုက်မိရာ ထိုအမျိုးသားမှာ ကြည့်ကောင်းလှသည်ဟု သူထင်လိုက်မိခြင်းဖြစ်သည်။ လှပသောအရာများကို အသိအမှတ်ပြုတတ်သော ပန်းချီပညာရှင်တစ်ဦး၏ ဗီဇအရ သူက တစ်ဖက်လူ၏ wechat ကိုပင် တောင်းလိုက်ပြီး သူ့အား သူငယ်ချင်းအဖြစ် လက်ခံပေးပါရန် တောင်းဆိုခဲ့သည်။ ထို့အပြင် ကြက်များနှင့်ခွေးများကို လိုက်မခိုးတော့ပါက မော်ဒယ်အဖြစ် အလုပ်လုပ်နိုင်မည့် စတူဒီယိုတစ်ခုအား မိတ်ဆက်ပေးမည်ဖြစ်ကြောင်း ကျိုးကျင်ဟမ့်အား တိုက်တွန်းလိုက်သေးသည်။

ထိုအမျိုးသားနှစ်ဦး စကားဆက်မပြောတော့ရန် ယီဟွေ့ မည်သို့နှောင့်ယှက်ရမည်မှန်း မသိတော့ချေ။ သူက သူတို့နှင့်ခပ်ဝေးဝေးသို့သွားကာ နှုတ်ဆိတ်နေလိုက်၏။ သို့သော် ထန်ဝမ်းရှီက ကျိုးကျင်ဟမ့်၏ အရပ်နှင့် အတိုင်းအတာများကို မေးလာချိန်၌မူ သူဆက်၍သည်းမခံနိုင်တော့ပဲ တစ်ဖက်လူ၏ လက်မောင်းအား လှမ်းဆွဲလိုက်မိသည်။ “နောက်ကျနေပြီ…ပြန်ရအောင်…”

သူတို့ထွက်လာသည့် အချိန်မှာပင် ထန်ဝမ်းရှီက နောက်သို့တကြည့်ကြည့်လုပ်နေခဲ့သည်။ “ကျစ်…သူ့ပုံစံက မော်ဒယ်ရှိုးလျှောက်မယ်ဆို ကွက်တိပဲ…ဘာလို့ သူဒီမှာရပ်နေတာပါလိမ့်…ပြီးတော့ သူက မင်းကိုကြည့်နေသလို…နေပါဦး…အတန်းဖော်ကျန်း…မင်းတို့ချင်းသိတာလား…”